Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Side 38

228
Einar S. Frímann:
[ iðunn
og henda mér þar út í hringiðu lífsins. Ég ólti ekki
annað eftir en að læsa ferðakistum mínum og kaupa
farbréf. Svo gekk ég upp á dagmálaklettinn heima.
Ég var að horfa eftir hestinum, sem átti að bera
mig að heiman. Og þegar ég stóð þar og litaðist um,
þá fanst mér ég geta ekki yíirgefið þetta land. Heldur
yrði ég þá að deyja. — Af hendingu frétti ég þann
dag, að þessi staða væri laus. Kg tók það sem bend-
ingu. — Ég sótli um hana og fékk hana. Ég liafði
svift heiminn Ijósi. Nú vildi ég kveikja ljós í stað-
inn. Sterkir og bjartir skyldu geislar þess skína og
beina sjófarendum leið. Ef til vill gat það bjargað
lííi þeirra. Ef lil vill beið einhver þeirra heima milli
vonar og ótta. Og gleðin fylti sál mína í hverl sinn
sem ég vissi að Ijósið mitt hafði orðið að liði. Þú
lítur yfir landið. Það er satt, það er hrjóstrugl og
ömurlegt hér. En komdu með mér upp undir hlíðina.
íJar á háholtinu uxu bláklukkur í vor. Slormar hafa
blásið um þær, hrakviðrin hafa lamið þær, ömurleg
hafþokan hefir grúft sig yflr þær, — en þær lifa
samt! Eg veit að fyrsta frostnóttin, sem kemur í
haust, muni vinna á þeim, — en þær hafa þá lifað
sitt suinar. — Því skyldi ég ekki bera mig eins vel?
— Ég elska þennan stað. Brimgnýr hafsins er hinn
eini söngur, sem ég þoli að heyra. Söng eða hljóð-
færasláll mannanna hefi ég aldrei getað heyrl síðan
forðum. Mér fanst hann mundi gera mig vitskertan«.
Hann sló út með hendinni. »Þessir steindrangar, þeir
eru vinir mínir. Eg heilsa þeim á morgnana og ég
kveð þá á kvöldin. Ég hefi faðmað þá raka af sjáv-
arseltunni. Það er að eins gargið í sjófuglunum sem
mér leiðist. — Mér er illa við þá, þess vegna get ég
drepið þá. Ef lóan kæmi liingað. Það er eini fuglinn
sem ég elska, og ég skal segja þér livers vegna. Einu
sinni þegar mér fanst þyngst að lifa og ég ráfaði
einn út um móana heima í þoku og kalsa veðri, þá