Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Qupperneq 45

IÐUNN1
Vinnan.
235
þá mannssál, sem legst í leti og iðjuleysi og vill
hvorki vinna né spinna. Forsjónin getur ekki fremur
en leirkerasmiðurinn, sem fær ekki hjól sitt til að
snúast, gert annað úr lötum, værugjörnum manni,
sem vill ekki snúast við neinu verki, en — aflagi
og ómynd! Hverju sem forsjónin kynni að arka upp
á slíkan mann, auðæfum, ættgöfgi og gáfum, — úr
honum yrði aldrei annað en böglað og brenglað,
hrjónótt og hornskakt ílát, hreinasta safnkolla van-
sæmdar og viðbjóðs! Letinginn hefði gott af að hug-
leiða þetta. —
En — blessaður er sá, sem fundið liefir verk
sínnar köllunar. Hann leiti ekki neinnar annarar
blessunar. Hann hefir fundið starf sitt og starfs-mið
lífs síns. Og hann mun fylgja því fram. Eins og
silfurtær, streymandi lækur, sem hefir brotið sér
braut gegnum þrenging og þrautir með kæti og göf-
ugu kappi, vindur hann sig áfram um mýrarflóa til-
veru vorrar, grefur sér æ dýpri og dýpri farveg, og
svo rennur hann og rennur og verður að síðustu að
fögru iljóti, er flytur með sér súrinn úr jarðveginum
frá hverju grænkandi smágresi. Óðar en varir er
hann búinn að breyta mýrarflánum í hin fegurstu
starengi, og svo líður hann sigri hrósandi að sævi
fram. — —
Líf er starf. Starfsmaðurinn hlýtur að finna til
þess, að það er guði innblásinn kraftur, sem í lion-
um býr og bogar úr hjarta hans; að það er lífsandi
almáttugs guðs, er fær alt til þess að hreyfast og
starfa og vekur sjálfan liann til alls, sem golt er og
göfugt, til þekkingar og jafnvel til »sjálfsþekkingar«.
En aíla þú þér þeirrar þekkingar, er getur komið
þér að haldi í starfi þínu, því að svo vill náttúran
vera láta. Þeirri þekkingu gefur liún þúsundfaldan
ávöxt. í raun réttri hefir þú ekki aðra þekkingu til
að bera en þá, er þú hefir aflað þér með staríi þínu,