Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Qupperneq 47

IÐUNNi
Vinnan.
237
fyr en þess er leitað og unnið er fyrir því með elju
og atorku. Sérhvert göfugt verk og mikilfenglegt virð-
ist í fyrstu ómögulegt. Og hversu oft segja ekki
væskilmennin: þetta er ómögulegt! Og litt framkvæm-
anlegt er það oft, og ofraun öllum öðrum en mikil-
mennum að ráðast í stórvirkin. Rætur þeirra standa
djúpl og standa víða að. En þolinmæðin þrautir
vinnur allar. Og engum tekst að sigra nema þeim,
sem gæddur er trú og þolgæði.
Starfið er trúarlegs eðlis, og verkið ber volt um
hreysti. En hreysti og hugrekki ætti að vera afltaug
hverrar trúar. f*að má líkja manni þeim, sem tekst
mikið og áliættufult starf á hendur, við sundmann-
inn. Úthafið ógnar honum, og ef hann stenzt ekki
þrautina með þolgæði og karlmensku, þá gleypir það
hann. En, ef liann fyrirlítur hættuna og löðrungar
haíið jafnt og þétt með sundtökum sínum, sjá! þá
ber það liann trúlega á brjósti sér sem sigurvegara
sinn og herra! Og þannig er því farið, segir Goethe,
með alt sem maðurinn tekst á hendur í heimi
þessum.
Hugprúða sæhetja, norræni víkingur og þú sjólinn
allra sæfarenda, Columbus, uppáhalds-hetjan mín!
I5að var ekkert vingjarnlegt umhorfs í kringum þig
þarna úti á veraldarhalinu. Að baki þér fjárþrot og
óvirðing, umhverfis þig liuglaus nöldrandi þý, en
framundan þér niðdimm nóttin. Og mannkindurnar
mögluðu og sögðu: — Bróðir, þessar haföldur, sem
rísa þarna eins og risavaxin fjöll, eru nú ekki ein-
göngu komnar liingað þinna vegna, nema ef vera
skyldi, að þær vildu færa þig í kaf. Mér virðist sem
þær hafi annað að gera en að llejda þér áfram. Og
þessir feikna vindar, sem blása alla leið frá Karls-
vagninum suður að miðjarðarlínu og suður í hita-
belti, mér virðist sem þeim liggi það í léttu rúmi,
þá er þeir stíga sinn risadans á hafinu, hvort þeir