Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Qupperneq 94

284
Ritsjá.
[IÐUNN
Jón Trausli: Tvær gamlar sögur. Sýður á
keipum — Iírossinn helgi. Rvk., Rorst. Gísla-
son 1916.
Málið er venju fremur gott á sögum þessum. En ekki
kann ég eins vel við sögur þessar eins og sumar aðrar
sögur Jóns Trausta. Það er eitthvað dimt og þungt yíir
þeim, sérstaklega yfir fyrri sögunni, sem er góö, en niðurlag
hennar, er feðgarnir sigla út í hafsauga, minnir ósjálfrátt á
niðurlag sögunnar »Hann Jakob« eftir Johan Bojer. í seinni
sögunni íinst mér og kaþólskunni hér á landi sungið helzt til
mikið lof. Óskaplega illa kann ég við orðatiltækið »í fátíð-
um ilm af dauðra manna beinum« og sitthvað annað hefði
ég að athuga við hókina, en alt þó fremur smávægilegt, ef
ég nenti að lesa hana aftur. En svo gaman þykir mér ekki
að henni. Jón Trausti ætti ekki að fara að hætta sér inn
i rökkurdimmu dulvísinnar, heldur leita aftur út í ljósið
og daginn. Á. II. B.
Hulda: Synai, syngi, svanir mínir, Rvk.,
Arinbj. Sveinbjarnarson, 1916.
Mikið vald hefir skáldkona þessi á rími og máli, ef inni-
haldið væri eftir því efnisríkt og blæbrigðin meiri, meiri
munur Ijóss og skugga. En í Ijóðsögu þessari er alt svo
Ijósrautt og »rómantiskt«, að manni leiðist það. Fanst undir
lokin á lestri bókarinnar sem ég væri að teiga sýróp, og
það er, eins og menn vita, væmið til lengdar. Pví heldur
ekki Hulda áfram að skrifa sögur í óbundnu máli, eins og
henni virtist láta það vel? Hún ætti að eins að bregða
ljóðstöfunum fyrir sig við hátíðleg tækifæri, þegar henni
er mikið niðri fyrir og hún hefir eitthvað verulegt að
segja frá. Á. H. B.
Valur: Dagrúnir, 1915. Sami: Brot, 1916. Útg.
Arinbjörn Sveinbjarnarson.
Pcssi maður virðist mér hafa eitthvað verulegt til brunns
að bera. Raunar eru »Dagrúni'« nokkuð lausalopalegar og
bera á sér ótvírætt merki byrjunarstigsins. En í »Brotum«