Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Síða 51

IÐUNN
Sú nótt hún er löngu liðin.
209
Því sæki eg, er syrtir og kólnar,
sólskin og fagnaðar-yl
til nætur, sem löngu er liðin
sem leiftur í blágeims hyl.
Ljóðhorn.
Vordýrð.
Ég hljóður reika, hugsa margt,
því heilög vordýrð brjóst mitt snart, —
en finst mig skorta skap og yl
að skýra það, sem helst ég vil.
Ég finn það, vor, þú átt það alt,
sem yljar hjartað snautt og kalt;
eg finn þú vekur von og þrá,
sem vetrarfrostin lögðu’ í dá.
* *
*
Hversu langt sem augað eygir
yfir Iandi ríkir kyrð.
Hvert það mein, sem hugann beygir
hægt skal víkja, sorgin byrgð.
Þú átt nú, vornótt, ein mitt hjarta,
alla þrá og sálaryl.
Lát þinn frið, þú ljósa, bjarta,
lækna alt, sem finnur til.
áöunn IX.
14