Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Blaðsíða 23

IÐUNN
Tvær konur.
193
meiri. Svo hvarf héraðið mér sjónum og Goðafoss stefndi
inn Eyjafjörð.
Það var síld á firðinum. I þéttum torfum óð hún uppi
í vatnsborðinu hingað og þangað um fjörðinn. Eg hafði
aldrei áður séð þá sjón, sem nú bar fyrir augu mín, og
mér þótti hún ljót. Vfir síldartorfunum var allstaðar þétt
breiða af gargandi smáfygli. Kríur og ritur rendu sér
niður að vatnsskorpunni hvar sem blika sást á gljáandi
hreistur, en ef þær náðu nokkru æti settust að þeim
vælandi kjóar og organdi veiðibjöllur og tóku frá þeim
matinn, ef smáfyglið var ekki nógu fljótt að gleypa. O-
lætin keyrðu svo fram úr hófi, að ekki heyrðist manns-
ins mál á þilfarinu, þegar Goðafoss öslaði eins og stór-
hveli gegnum torfurnar.
Og síldartorfurnar og fuglagerið varð í þetta sinn til
þess að binda enda á mínar döpru hugsanir. Mér fanst
þá og finst enn atburðurinn, sem ég sá þarna á Eyja-
firði, vera spegilmynd af þjóðlífinu, eins og það er nú
að verða. Æskulýður sveitanna, sem ætti að eiga þá
hugsjón dýrasta að hlúa að æskusveitinni, bæta hana
og prýða, helst að gera hana að aldingarði í andlegum
og veraldlegum skilningi, að auka og efla félagslyndi og
samheldni í skauti og skjóli yndislegrar náttúru, æsku-
lýðurinn, sem á að skapa þróttmikið þjóðlíf, sem hug-
sjónabaráttan ein getur framleitt — hann flykkist nú þang-
að, sem gullvonin er og verður þar eins og gargandi
smáfygli yfir síldartorfu. En samlyndið í verstöðunum
verður áþekkast sambúð kjóans og skeglunnar, sem ríf-
ast um ætið. Og þannig hlýtur það æfinlega að verða
þar, sem lífshugsjónin, sem lifað er fyrir, er gullið
eitt.
Nú ætla ég að biðja yður að misskilja ekki orð mín
þannig, að ég sé að hallmæla öðrum atvinnuvegi þjóð-