Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Blaðsíða 7

lt)UNN
Tvær konur.
Erindi flutt á aðalfundi Ungmennasambands Skagafjarðar vorið 1926.
Kæru félagsbræður!
Mig skyldi ekki undra þótt yður dytti í hug, að ég
sé ekki með öllum mjalla, er ég nú segi yður, að þess-
ar tvær konur, sem ég hefi lofað að segja yður frá,
eru ærið óljósar í meðvitund minni. Eg skal trúa yður
fyrir því strax, til þess að þér búist ekki við neinum
æfisögum, að ég veit alveg sáralítið um þær. Til dæmis
veit ég aðeins um nafn á annari þeirra. Og til þess að
sýna yður fulla hreinskilni, segi ég yður það, í trúnaði
auðvitað, að eg efast allmikið um að þær hafi nokkurn-
tíma verið til. Þér sjáið á þessu, að þær eru dularfullar
eins og æfintýri. En þær geta verið eins hugðnæmar
fyrir því. Það er með kvenfólkið eins og fegurðina, sem
skáldið kveður um, að
Fegurð hrífur hugann meir
ef hjúpuð er,
svo andann gruni enn þá fleir
en augað sér.
Þér þekkið öll gamla vísu, ómerkilegan húsgang, sem
lifað hefir á vörum þjóðarinnar marga mannsaldra. Eng-
inn veit hve marga. Vísan er svona :
Einu sinni átti’ ég hest
ofurlítið skjóttann.
Það var sem mér þótti verst
þegar dauðinn sótt ’ann.
Það er trú mín, að það sé eitt af meginlögmálum til-
verunnar, að það lifi, sem á skilið að lifa. Þessi vísa er
mér ein sönnun þess. En hvers vegna lifir hún ? Hún