Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Blaðsíða 67

IÐUNN
Mannsbarn.
237
Æskusál. Áhrifaspor: saurlifnaður, skammir, ófriður,
sviksemi. ímyndanir um hinn dularfulla, dýsæfa Leynd-
ardóm. Þrár, þrár!
Afkimi einmanalegur. Tilbúin svölun hvata. Lostaeldur
í augunum. Nudd. Háspenna. Úthelt lífsfrumum. Oaftur-
kvæmar, lífsspellvirkjar.
Djöfullegar, guðdómlegar nautnir.
Ósmjúganlegt net. Ómótstæðileg lokkun. Athafnirnar
verða tíðari. Frá degi til dags. Líkamanum hnignar.
Ómannblendni. Afskiftaleysi af hinu ytra.
Hið innra aflagast.
Lífsgleðin hverfur. Hvötin vex. Einræni vex. Mann-
fælni vex. Óreglubyrjun í blóði, heila. Vfir vofir —
brjálæði!
Nautnaþrungið einæði.
Eyðist lífsafl.
Örvænting. Hugsanir um sjálfsmorð.
En — lifi vonin!
Tam-tam! Tam-tam-tram!
Riddarar Georgs helga. Vestmannabúningar. í hönd-
um: sópsköft, Við belti: tygilknífar. Á ermum: flokks-,
fignarmerki.
Sjálfstoltir andlitssvipir.
Trumbur drynja.
Hermannaganga: Einn, tveir, þrír! Einn, tveir, þrír!
Fólk horfir á. Mannsbarn með því. Löngunaröldur í
hjarta. Óskablossar í andliti.
Mannsbarn myndi líka vilja vera skáti!
En — einkennisbúningur, annað alt!
Aðeins auðmannabörn.
Tam-tam-tram!
Mannsbarn örvæntir. Menn móðga hann. Hann gengur
Iðunn xi 16