Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Blaðsíða 31

IÐUNN
Vængbrotna lóan.
201
OS hyggnari um flest. Og svo átti hann sízt skilið af
mér, að eg stæði uppi í hári hans. Eg vissi heldur eng-
an nýtan dreng, þann, er honum kynntist, láta sér það
verða, fyrr eða síðar. En víst var hitt, að eg lét í ljós,
að eg gæti búizt við, að honum hefði misheyrzt, og að
svo væri enn.
Við hjöluðum um þetta nokkura stund.
— Mér kæmi ekki óvart, þótt svo væri, sem mér
hefir heyrzt, mælti Andrés. Þú manst, hve einkennilega
fjölsótt þingið var hjá lóunum hér á túninu, hve lengi
það stóð og hve seint þær réðust til heimferðar. Ótrú-
legt þætti mér ekki, þó að það hefði dvalið för þeirra,
að þær yrðu að ráða fram úr einhverju vandamáli, áður
en þær legðu af stað. Er ekki gott að vita, nema ein-
hver lóan hafi verið svo haldin, að hún væri ekki ferða-
fær. Um þetta hafi þær svo þingað og þrefað dögum
saman. Loks hafi niðurstaðan orðið sú, að skiljast við
vanfæru lóuna og láta fara svo um hana, sem verða vildi.
Alls kostar óhugsandi fannst mér þetta að vísu ekki,
en bágt átti eg þó með að trúa því. Og eg var að
malda í móinn með hægð.
En þá bar að það atvik, er svo deildi málum, að
ekki mátti um villast.
U-fý, du-u, du-u, heyrðum við í nokkurra faðma
fjarlægð í reitnum, og var ekki ólíkt því, sem röddin
væri klökk og nokkuð sorgbitin.
Og um það var ekki að villast, að Andrés hafði rétt
að mæla.
Lóa var þarna í reitnum, eins og hann ætlaði.
Okkur kom saman um að ganga um reitinn og vita
hvers við yrðum vísari. Svo fórum við víða um hann,
en urðum engu nær.