Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Blaðsíða 4

174
Uppreisnarmaður.
IÐUNN
Þá kverið sína þraut og þjáning býr
og þangað til hver mínútan er dýr,
með hönd á forki — fræðin vor í hinni.
Þar hljómar loks hið lengi þráða slag!
Oss latínan ei pínir meir í dag. —
Nú ríður á að hraða heimför sinni.
En kennarinn er ekki búinn enn,
og augnablikin fljúga — tvenn og þrenn,
unz korterið er þrotið. — Þá er heima!
Um bekkinn læddist mögl og muldur hljctt,
— en meistarinn leit við — og alt varð rótt.
Þá gerðist það, sem eg mun aldrei gleyma.
Þá stóð upp einn —, er sérhver hokinn hékk —,
sem hafði sæti inst á fremsta bekk,
næst kennaranum allra innan gætta.
fiann mælti fast, með friðsamlegri ró,
með fullri kurteisi, en einbeitt þó:
„Það mætti ei biðja meistarann að hætta?“
Hve djarft — af sveini, er frjálsrar fræðslu nautl
Hann framan í sig /íka svarið hlaut.
Það var sem allir gengjum vér á glóðum,
er fimtán ára unglingurinn hratt
við armlegg harðstjórans, sem næstum datt,
og keikur stóð með vöngum reiðirjóðum.
Þá sauð fyrst upp úr. Sjálfur rektorinn
kom svipþungur og hátiðlegur inn,
með einum hætti brotið mátti mýkja: