Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Blaðsíða 22

192
Tvær konur.
IÐUNN
munið hvernig veðrið var. Sólin stafaði geislum sínum
frá stálheiðum himni, en loftið kvað við af fuglakvaki.
Mér fanst öll tilveran full af unaði. Fám dögum síðar
fæ ég bréf frá gesti mínum, með yndislega fögrum og
ágætlega rímuðum erindum. Þar á meðal voru þessi:
Þökk fyrir síðast! Þvílík prýði!
Það var fagur sumardagur.
Sveitin auð að efstu reitum,
Að eins stirndi á hjarn í tindum.
Helti sól um himinbelti
Hlýjum straum. Ei byrgðu skýin.
Glóði alt f geislaflóði
Grundin jafnt sem dimmblá sundin.
Föðurland ! Þér ann minn andi
Eins í hríð og sumarblíðu,
Kostajörð sem eyðiurðum.
„ Aldrei gleymast munt þú skáldi".
Hvar mun sjást, þótt fyrð sé farin,
Fegri storð í suðri og norðri?
Verndi þig höndin Guðs frá grandi
Og geymi þjóð meðan stendur heimur !
Eitthvað svipaðar hugsanir, nema ekki eins skáldleg-
ar, fóru um hug minn þegar ég, í sumarblíðunni, sigldi
út fjörðinn og horfði yfir héraðið, sem var að hverfa í
blámóðu fjarlægðarinnar. Mér hló samt ekki hugur í
brjósti þegar ég hugsaði til þess, að æskan unir nú ekki
lengur í sveitunum, jafnvel ekki þeim, sem hafa slíkan
yndisleik að bjóða sem Skagafjörður. Mér datt í hugað
eitthvað hlyti að vera öfugt við hugsjónalíf þeirra manna,
sem aldir eru upp í yndisleik þessa héraðs, en kjósa
þó fremur að kúra á kolsvartri mölinni í verslunarstöð-
unum en að skapa sér hér hlýtt og bjart heimili, og
Iáta það eitt ginna sig, að fjárvonin er þar ofurlítið