Kirkjuritið - 01.04.1935, Blaðsíða 38

Kirkjuritið.
KIRKJUFUNDUR.
Það er talsverl langt síðan, að raddir fóru að heyrasl
í þá átt, að íslenzka þjóðkirkjan þyrfti að ta meira
sjálfstæði og fyllra frelsi til að ráða sínum eigin málum
en hún hefir nú og hefir lengst af liaft. Kröfur í þessum
efnum hafa altaf öðru livoru kveðið við i kirkjulegum
hlöðum og á fundum kirkjunnar manna, en einna
ákveðnast held ég' þó, að þær hafi komið fram í álykt-
un þeirri, er synodus 1909 gerði í samhandi við erindi
um kirkjuþing, er séra Sigurður P. Sívertsen, þá prestur
á Hofi í Vopnafirði, hélt. Þar segir á þá leið, að sam-
handi ríkis og kirkju sé óhaganlega fyrirkomið, og að
kirkjan hafi ekki nægilegt frelsi til að ráða sínum eigin
málum. Er því skorað á Alþingi að samþykkja lög um
kirkjuþing fyrir hina íslenzku þjóðkirkju, er komi sam-
an annaðhvort ár, sé skipað prestum og leikmönnum,
hafi fult samþyktarvald í innri málum kirkjunnar og
tillögurétt i öllum þeim almennum löggjafarmálum, er
snerta kirkjuna, enda verði það koslað af landssjóði. —
Svona voru þeir upplitsdjarfir og ákveðnir, kirkjumenn-
irnir frá 1909! Það var skýrt og tvímælalaust, livað þeir
vildu. — Síðan þetta var, hefir krafan um kirkjuþing
eða kirkjufund oft komið fram, en hún hefir að vísu ver-
ið lágværari síðari árin, alt þangað til að Gísli Sveinsson
sýslumaður tók hana upp að nýju nú fyrir skömmu.
Skyldi hugmyndin um Kirkjuráðið hafa deyft eggjarnar
um sinn?
Undirtektir kirkjunnar manna, er Gísli sýslumaður
hóf máls á kirkjufundi, virðast henda skýrt til þess, að
hin gamla krafa kirkjunnar um fyllra frelsi hafi geymst