Kirkjuritið - 01.12.1939, Qupperneq 35

Kirkjuritið.
Sýn keisarans.
377
Það var hann, sem hélt nú upp til þess að færa þessa fórn, og
voru trúnaðarmenn hans í fylgd með honum.
Agústus lét bera sig í burðarstól, því að hann var gamall og
átti erfitt með að ganga öll þrepin upp á Capitolium. Hann hélt
sjálfur á búrinu með dúfunum í, sem hann ætlaði að fórna vernd-
aranda sínum. Hvorki prestar, hermenn né öldungaráðsmenn
tylgdu honum, heldur aðeins nánustu vinir. Blysberar gengu á
undan honum eins og til þess að greiða veginn í náttmyrkrinu,
°S á eftir honum fóru þrælar og báru altarisþrífótinn, viðinn,
tornarhnífana, eldinn helga og alt annað, sem þurfti til fórn-
tæringarinnar.
A leiðinni var keisarinn í fjörugum samræðum við trúnaðar-
menn sína, og fyrir því tók enginn þeirra eftir undursamlegri
þögn og kyrð næturinnar. Þá fyrst, þegar þeir voru komnir á
eyðistaðinn efst á Capitolium þar sem nýja musterið skyldi
veisa, skildist þeim, að eitthvað óvenjulegt væri á seiði.
Þetta var ekki eins og hver önnur nótt, sáu þeir, því að uppi
a klettabrúninni sáu þeir furðulegustu mynd. í fyrstu hugðu þeir,
að það væri stúfur af gömlurn og kræklóttum olíuviði. því næst,
að ævafornt steinlíkneski úr Júppítersmusterinu væri komið
þarna út á klettinn. Loks skildist þeim, að það gæti ekki verið
neitt annað en Völvan forna.
Aldrei höfðu þeir séð neitt jafn gamalt, jafn veðurbarið né
jafn risavaxið. Þeim stóð ógn af þessari gömlu konu. Hefði keis-
arinn ekki verið þar, myndu þeir allir hafa flúið jafnharðan
öeim í hvílur sínar. ,,Það er hún,“ hvísluðu þeir hver að öðrum,
••hún sem lifað hefir jafn mörg ár og sandkornin eru á ströndinni
1 heimahögum hennar. Af hverju er hún stigin úr helli sínum
einmitt nú í nótt? Hvað boðar hún keisaranum og ríkinu, hún
sem ritar spádóma sína á blöðin á trjánum og veit, að vindurinn
■>er þeim véfréttina, sem hún er ætluð?“
Þeir voru svo skelfdir, að hefði Völvan aðeins bært á sér, þá
ntyndu þeir allir hafa varpað sér á kné og drepið höfði við
lorðu. En hún sat alveg grafkyr. Hún sat á- hækjum yzt úti á
brúninni, skygði hendi fyrir augu og starði út í nóttina. Hún sat
Þarna eins og hún hefði stigið upp á klettinn til þess að sjá
betur atburð í fjarska. Hún — hún gat þá séð eitthvað á annari
eins nótt.
A sama augabragði tók keisarinn eftir því og alt fylgdarlið hans,
|"e myrkrið var mikið. Enginn þeirra gat séð handa skil. Og
versu djúp var þögnin og kyrðin? Þeir gátu ekki einu sinni
u > rt þunganið Tíbers. En það var eins og loftið ætlaði að kæfa