Kirkjuritið - 01.12.1939, Blaðsíða 52

394 J. L.: Guði er ekkert ómögulegt. Nóv.-Des.
En einmitt í sömu andránni var jiað, sem mér tókst að kveikja
á lampanum. Þctta var þá ástæðan til þess, að ég skyldi sveitast
blóðinu heilan klukkutíma, hugsaði ég: Hann Ólafur átti að fá
að vera með og sjá myndirnar. Ó, þú, undursamlegi Guð.
Og hann hélt áfram að segja frá:
„Það kvöld gekk ég grátandi heim, og síðan leitaði ég Guðs af
heilum hug, og hún mamma hjálpaði mér. Og nú hefi ég fengið
frið við Guð og er orðinn barn hans“, bætti hann við og brosti
glöðu brosi.
Ekki löngu síðar hélt ég kveðjuprédikun í einni af kirkjunum
mínum. Ólafur var þar einnig í hópnum, sem gekk í kringum
altarið og lagði á það gjafir. Hann hafði farið alla þessa löngu
leið til þess að kveðja mig. Hann lagði stórt, þykt umslag á alt-
arið og kinkaði kolli til mín.
Eg opnaði umslagið í skrúðhúsinu, og þá valt út úr því hring-
ur, og á blaði stóð skrifað:
„Lunde prestur.
Viltu þiggja þennan hring til minningar um mig. Ég get aldrei
gleymt þér.
Ólafur Þórðarson“.
Þann hring hefi ég altaf borið síðan. — Þarna getið þið séð
hann. — Og hvert sinn, sem mér verður litið á hann, get ég ekki
annað en hugsað:
„Ó, þú, undursamlegi Guð. Þér er ekkert ómögulegt".
Var þetta ekki merkileg saga?
Og hún á að kenna okkur það, að ef við aðeins erum þolgóð og
gefumst ekki upp, þótt við verðum að sveitast og streitast og
sjáum engin ráð — þá munum við vissulega sjá, að orð engilsins
við Maríu eru sönn og áreiðanleg:
„Guði er ekkert ómögulegt“.