Kirkjuritið - 01.12.1939, Síða 45

Kirkjuritið.
Hátíð manneðlisins.
387
ÍÓLIN eru ekki aðeins gleSihátíS til minningar um
æfistarf Jesú og árangur þess. Þau eru jafnframt bein-
linis til minningar um sjálft hiS nýfædda liarn, Jesúbarn-
ið, sem svo er nefnt. ÞaS út af fyrir sig' er dularfult
og þó skiljanlegt aS noklcuru eins og annaS, sem í senn ei
dularfult og dásamlegt.
Ósjaldan er haldin hátíS til minningar um fæS-
ingu eins og annars mikilmennis. En þá er jafnan minst
æfistarfsins og áhrifa þess, og annars ekki. Engum dett-
ur í hug reifabarn í þvi sambandi. Eins og kunnugt ei,
eru jólin aS þessu leytinu sérstaldega einstæS. ÞaS er
luS nýfædda, nakta barn, maSurinn sjáltur, Mannssonur-
inn, sem veriS er aS fagna; þaS er GuS i manninum, sem
veriS er aS fagna, hin trúarlega staSreynd, aS manneSliS
er þess iimkomiS aS hýsa GuS og gefa honum kost á aS
lýsa og ylja, lífga út frá sér, hin trúarlega staSreynd, aS
manneSliS er í raun réttri guSdómlegt, öll séum vér „ætt-
ar GuSs“, eins og Páll postuli kemst aS orSi (Post. 17,29),
eSa hreint og beint „guSir“, eins og Jesús orSaSi þaS
sjálfúr einhverju sinni (Jóli. 10,34). I barninu er mann-
eSliS óbrenglaS, eins og núttúran hefir gengiS fiá því,
þótt aS sumu leyti sé i dvala. Og hver sa, er varSveitii
harniS í sér, þó aS liann þroskist, eSa endurfæSist til
barnslegs eSlis i sjálfum þroska sínum, hann er stöSugui
á vegi náttúrunnar; rætur lians eru óskertar í eSlilegum
og frjóum jarSvegi, þar sem hann hefir öll skilyi'Si til
þrotlausrar þróunar, tiltölulega lilt hindraS samband viS
alheimsorkuna, frjálsmannleika og trú til aS framleiSa
°g þiggja fegurS og annaS, sem stórt er — vegna eSlilegs
viShorfs viS tilverunni. Slíkur maSur hefir einn kannaS
eSli sitt til noklairrar hlítar; hann er tiltölulega sannur og
alhæfur, hæfur til þess aS „hafa lif og hafa nægtir . Slík-
maSur er ætterni sínu, hin guSdómlega, trúr, „liæfur
fvrir himnaríki“.
Þessa trú kom Jesús Kristur meS til vor manna; liann,
sem jólin eru hin gleSiríka minningarhátíS um. Og mönn-