Kirkjuritið - 01.12.1939, Blaðsíða 51

Kirk.juritið.
Guði er ekkert ómögulegt.
393
að ég vildi vera viss um það, að hinir yrðu farnir til kirkju áðui
e« égf kæmi heim.
Þegar ég kom heim, var mannlaus bær. Ég kom ækinu í hlöð-
una, hestinum á stallinn, og fór mér hægt að öllu.
Svo kom ég inn, fékk mér mat, kveikti í pípunni minni, og
já, skrítið var það — var kominn í sparifötin nærri áður en ég
viss af. Þá var klukkan langt gengin sex, og ég hugsaði: Nú getur
|)ú farið í hægðum þínum til kirkjunnar og komið að máli við
fólk, því að presturinn hlýtur nú að vera búinn að prédika.
Ég gjörði það. En þegar ég kom til kirkjunnar, sá ég ekki lífs-
•nark neins staðar og inni virtist vera niðamyrkur.
Þetta er undarlegt, hugsaði ég, og smokraði mér inn um dyr,
sem stóðu opnar, og svo upp á loft. Þar var troðfult af fólki".