Kirkjuritið - 01.01.1943, Page 26

20 F. A. F.: Uppl. verkm. og málsm. Jan.-Febr.
kallaöur landráðamaður, þarf hann livorki að blikna
né roðna, og þá — eftirtektarvert er það — ekki heldur
sá, sem raunverulega kynni að vera það.
Hér á við gömul saga, sem allir kunna og oft er vitnað
í. Maður nokkur tók upp á því að tilefnislausu að hrópa
orðið úlfur. Þetta orð var að réttu lagi.og fyrst í stað svo
mikið sterkyrði, að það kom heilu þorpi í uppnám. En
þegar úlfurinn kom, var það á vörum þessa manns orðið
svo innilialdslaust, svo verðfallið, svo vanmáttugt, að það
hreyfði ekki við nokkrum manni, og iilfurinn gat í bezta
næði rifið i sig bæði hirði og hjörð.
Með einhverjum ráðum verður að fá þá, sem mest
skrifa og skrafa vor á meðal, til að sneiða hjá ýkjum og
misnotuðum sterkyrðum.
Friðrik A. Friðriksson.
Menntun mæðranna.
A herðum mæðra hefir æfinlega livílt allur aðal-
þunginn af uppeldisstarfinu. Því starfi uppeldisins, sem
mestu varðar.
Það er kirkjan og mæðurnar göfugu og mikilhæfu,
sem fyrst og fremst liafa viðhaldið og varðveitt menn-
ingu lijartans á liðnum öldum og enn á okkar dögum.
Skal þó hvorki því gleymt, né vanþakkað það, sem aðr-
ir liafa gert í þeim efnum.
En þegar íslenzka þjóðin á nógu sannmenntaðar og
lærðar konur og mæður, þá kemur hitt af sjálfu sér,
þetta, sem við nú erum að berjast við að leiða úr öng-
þveiti til réttari vegar og baldbetri hátta.
Þá skapast fleiri heimilum öryggi og festa, máttugri og
traustari uppeldisáhrif, og enn fleiri vel siðuð börn.
Þá hverfur skilningsleysið og tortryggnin gagnvart
barnaskólunum — sá ormur, er nú nagar rætur þess
gróðurs, sem við erum að revna að hlúa að og vernda.