Kirkjuritið - 01.01.1943, Síða 38

32
Eiríkur Eiríksson:
Jan.-Febr.
Hún er ógn smávægileg frásögnin, sem birtist fyrir
stuttu síðan af þeim, er svo orti og og við liöfum minnst
á, en þó falleg í látleysi sinu. Jafnvel eftir að Björn
Gunnlaugsson var svo hrumur orðinn, að hann gat ekki
ldætt sig hjálparlaust, staulaðist liann út á hverjum
morgni, signdi sig' móti austrinu og las bænina gömlu,
að sér mætti auðnast að ganga í dag í ótta Guðs. Lif
góðra manna, er liafa gert sér far um göfugan hugsun-
arhátt og breytni, er líkast því, er það virðist að lokum
komið, sem þá er áin nær til hafsins, líf hins einstaka
fellur í haf eilífrar dýrðar.
Matthías biður sér og slíks dauða, er hann líkir við,
að lítill lækur ljúki hjali sínu, og marinn svali talci við.
Nýársljóð lians er og ofurlítið skylt Njólu Björns.
Hinn fagri sálmur um kærleikans Guð, er heyrir og
sér af himni höpp okkar og fár, hið inikla djúp og litla
tár, er einskonar lofsögur til sólarinnar, sólarljóð.
Hinn mikli vitsmunamaður og skáld tilfinninganna
eru þannig á sömu skoðun: Guðs vegir eru hér á jörð-
inni, og himinhnettirnir eru einnig á þeim hrautum.
Musterið er stórt. Alls staðar getum við sagt: Ég er í því,
sem iníns föður er.
Þessi er og kenning Jesú. Náttúran er heilög Guðs
ritning, og keniur það mjög víða fram í dæmisögum hans,
líkingum og orðskviðum, hve liann ann náttúrunni og
hvílík opinherun hún er um Guð föðurinn, sem annast
sköpunarverk sitt frá hinu varanlegasta til fallvaltra
hlómanna. Er Jesús er mitt á meðal liljanna, er einnig
sem hann segi: 1 þvi, sem míns föður er. Slík lífsskoðun
er mjög viðtæk og tæpast, að lærisveinar Jesú hafi til-
einkað sér liana, nema að nokkru leyti. Jafnvel ekki
Páll postuli. Örsjaldan tekur hann líkingar úr náttúr-
unni, og er liann gerir það, kemur fram, að hún er hon-
um fjarlæg. Viðhorf lians til hennar er og næstum kulda-
legt. Náttúran er tengd synd og spillingu. Þessa verður