Kirkjuritið - 01.01.1950, Qupperneq 11

KRISTINDÓMURINN BREGZT ALDREI 9
ljóð. Listaverk lífsins sjálfs er öllum listaverkum æðra.
Það er sagt í þjóðsögum vorum, að um hver áramót
séu menn staddir á krossgötum og þá komi álfar með
allt sitt ginnandi glys til að trylla þá og leiða afvega.
Þetta höfum vér sjálfir reynt, og stríðsgróði, fordild og
nautnasýki glapið oss sýn og komið út á villigötur. Nú
er meir en mál að fara að átta sig. Eina óbrigðula úr-
ræðið blasir við. Kristindómurinn, sem aldrei bregzt.
Hver, sem auga hefir að sjá, hann sjái. Hver, sem eyru
hefir að heyra, hann heyri.
Ef kristin kirkja Islands — ef allir kristnir menn á
Islandi leiða þjóðina í heild til að velja þetta bjargráð,
þá mun ekki aðeins birta yfir henni sjálfri, heldur einnig
öðrum þjóðum í augum hennar. Þá mun oss skiljast það,
að hjálparvonin nú fyrir heiminn er þar sem alþjóða-
samtökin eru að einingu kirkjudeildanna og kennarastétt-
arinnar til verndar friði og farsæld mannkynsins. Og þá
munum vér allshugar vera með í þeim samtökum. Þessi
hreyfing má búast við grimmilegum ofsóknum, vaxandi
um sinn ár frá ári, pyndingum og blóðsúthellingum. En
píslarvættiskirkja mun enn sem fyrr geta hafið heiminn.
Alls ekkert er að óttast. Kirkjan er líkami Krists, eins
og hún var nefnd þegar í upphafi. Andi hans upprisins
býr enn í dag í brjóstum þeirra, sem á hann trúa, og gef-
ur þeim sigur.
Tökum þá höndum saman í upphafi nýs árs með djörf-
ung, bjartsýni og trú þeirrar æsku, er segir fagnandi:
Kristindómurinn bregzt áldrei.
Ásmundur Guðmundsson.