Kirkjuritið - 01.01.1950, Qupperneq 18

16
KIRKJURITIÐ
urinn sagði, og útskýri þau svona: Síðan mér varð það
Ijóst, hve glannalega, syndsamlega og hættulega mann-
kynið ekur bifreið sinni, síðan trúi ég á forsjón. Því að það
er hreint undur, að vér skulum enn vera á lífi og heimur
vor ekki sprunginn í loft upp. Það er allt kærleika Guðs
og biðlund að þakka, sem endurreisir og endurlífgar,
bjargar og frelsar frá öllu illu.
Skáldið, sem orti 23. sálm, tekur líkingu úr friðsælu
náttúrulífi í heimahögum sínum. Hann dregur upp mynd-
ina unaðslegu af hirðinum, sem gætir hjarðar sinnar á
grænum grundum og við straumhægar elfur. Yfir er yndi
og friður. Og oss þykir vænt úm hirðinn.
Hann er vitur maður. Stundum saman, ef til vill dög-
um saman, er hann aleinn á völlunum með hjörð sína.
Á daginn hefir hann nægan tíma til að hugleiða hina
miklu leyndardóma lífsins og á nóttum skýrir leiftrandi
festingin honum frá hátign Guðs og speki. Þannig öðlast
hann vizku. Hann hefir skarpa sjón. Hann sér hætturnar,
sem ógna hjörðinni, og kann að bægja þeim frá. Þegar
einn sauðurinn villist á burt, leitar hann hans, unz hann
finnur hann, og kemur honum fagnandi í flokkinn aftur.
Þannig segir í dæmisögunni um týnda sauðinn.
Þessi fagra mynd á að minna oss á það, að faðir vor á
himnum er góði hirðirinn. Eilíf ást hans hefir látið menn-
ina og mannkynið verða til. Honum er annt um börnin sín.
Hann hryggist, er þau syndga og glata gæfu sinni. Hann
þráir að leiða þau hvert og eitt á hjálpræðisveg. Hann
vill bjarga öllum, öllum, sem villzt hafa burt í vanþekk-
ingu og synd.
Maðurinn hefir öðlazt viljafrjálsræði til að velja milli
góðs og ills. Hann misbeitir því iðulega og bakar sér böl
og sekt. En almáttugur kraftur Guðs vakir yfir orðum
hans og gjörðum. Guð leiðir hann með undursamlegum
hætti gegn vilja hans, til hjálpræðis, breytir kvöl hans
í blessun og ávirðingum hans í uppsprettu vizku og ei-
lífrar blessunar. Því að Guð er undursamlegur í ráðum