Kirkjuritið - 01.01.1950, Qupperneq 40

38
KIRKJURITIÐ
hann félítinn til þeirrar farar. Þar vann hann kappsam-
lega fyrir sér og lærði jafnframt svo vel enska tungu, að
hún var honum töm til hinztu stundar. Eftir þriggja ára
dvöl vestanhafs hvarf hann heim til fslands aftur, gekk
þar í Latínuskólann, sem þá var kallaður, las utanskóla
og tók sex bekki á þremur árum og hlaut beztu einkunn.
Eftir það fór hann gegnum Prestaskólann, og að því loknu
fekk hann veitingu fyrir Borg í Borgarfirði, og þaðan
sótti hann um Mývatnsþing eftir ósk safnaðanna þar, og
flutti þangað vorið 1888. Frá þeim tíma á ég minningar
um hann, sem ná yfir heilan aldarfjórðung.
Fyrst minnist ég hans, er hann kom með f jölskyldu sína
að Amarvatni, á leið til hins nýja bústaðar. Mývetningar
höfðu sent honum mann suður um vorið, til hjálpar á leið-
inni norður, því ekki voru þá bílar eða flugvélar til að
létta mönnum flutninga milli landshluta sem nú. Helgi
Stefánsson, hálfbróðir Þorgils gjallanda, varð fyrir val-
inu — sá hinn sami, er Stefán G. Stefánsson kveður eftir
„Helga erfi“.
Það var sólskin og sunnanblær, þegar sást til fólksins
vestan eyjuna. Stóðum við börnin úti og biðum nýja
prestsins með óttablandinni virðingu. Það var líka hann,
sem fyrstur hleypti í hlaðið, glaðvær og fullur af gáska,
eins og hver annar Mývetningur. Húsbóndi minn kom út
og bauð þau hjónin og fylgdarlið þeirra velkomin. Helgi
var síðastur, hann hafði kassahest í togi. Var burst á öðr-
um enda hvors kassa og tjöld fyrir. Þegar athugað var,
hvað kassarnir höfðu að geyma, kom í ljós, að það voru
börn prestsins: Lítil stúlka, fleyg og fær, og nokkurra
vikna gamall drengur.
Þegar fólkið hafði fengið hressingu og lagt skyldi af
stað, vantaði litlu stúlkuna; fannst hún langt úti á túni
með fullar hendur af fíflum og sóleyjum; var hún leidd
heim og beitt við hana bæði fortölum og einbeittni, áður
en hún yrði hneppt í kassann, sem átti að flytja hana í
til nöfnu hennar og ömmu, heim í Skútustaði.