Kirkjuritið - 01.01.1950, Qupperneq 42

40
KIRKJURITIÐ
um ógleymanlegu fermingarræðum sínum. Það var ást-
ríkur faðir, sem bað þar af öllum mætti sálar sinnar, að
fermingarbörn þessi mættu varðveita barnseðli sitt til
hinztu stundar. Sjö lítil börn krupu við gráturnar og bændu
sig, á meðan sunginn var sálmurinn: „Ó þá náð að eiga
Jesúm“. Þegar þau risu á fætur, hafði storminn lægt, og
sólin hellti geislum sínum yfir allt í kirkjunni. Þau gengu
með hrærðum huga til sæta sinna. I eyrum þeirra ómuðu
kveðjuorð prestsins:
Guð leiði þig, hans eilíf ást,
sem aldrei góðum manni brást.
Gakk, gakk, mitt barn, og forlög fyll
og finnumst, þegar Drottinn vill.
Guð leiði þig.
• • *
Þetta mál mitt er orðið lengra en ég hafði ætlað í
fyrstu; vil ég því reyna hér eftir að stilla frásögn minni
í hóf, því að mér er fullljóst, að fleiri eiga hér minningar
um mætan mann en ég.
Vorið 1913 var séra Árni skipaður prestur í Hólma-
prestakalli í Reyðarfirði, eftir 25 ára dvöl á Skútustöð-
um. Hafði hann verið þar allt í senn: andlegur leiðtogi
sóknarbarna sinna, bústólpi og forsjá eins stærsta heim-
ilis hér um slóðir og sverð og skjöldur sveitarinnar, ef
honum virtist einhver vilja ganga á rétt hennar.
Eins og að líkum lætur, höfðu margar breytingar orð-
ið hér á þessu tímabili. Dýrleif Sveinsdóttir, fróðleiks-
konan háttprúða, sem honum fylgdi hingað, hafði hvílt
í gröf sinni full 18 ár, og börn þeirra bæði voru alfarin
héðan. Síðari kona hans, Auður Gísladóttir, glæsileg at-
hafnakona, sem gjört hafði garðinn frægan í 17 ár, og
stór hópur efnilegra barna þeirra hurfu okkur með hon-
um í fjarlægt hérað. Hygg ég, að þá fyrst hafi okkur öll-
um orðið ljóst, að átthaga- og ættemisbönd em ekki
auðslitin. • • •