Kirkjuritið - 01.01.1950, Side 55

BJARTSÝNI KRISTINDÓMSINS
53
skyldi þá ekki vera leyfilegt að biðja fyrir þeim? Orð
trúarjátningarinnar: „Niðurstiginn til heljar“ varpa dýr-
legu vonarljósi yfir alla liðna menn.
En jafnvel þótt allar trúarjátningar og allir prelátar
og prédikarar andmæltu slíkum fyrirbænum, þá myndi
móðirin samt biðja fyrir látnu barni. Og bænarandi henn-
ar er frá Guði.
1 Nýja testamentinu mun einnig mega finna fyrirbæn
fyrir látnum. Engan má svifta huggun hennar né krafti.
Eins og allir vita, leggur Kristur megináherzlu á bæn-
ina í fagnaðarerindi sínu og bænheyrsluna. Hann segir:
Allt, sem þér biðjið föðurinn um í mínu nafni, mun hann
veita yður. Hver sú bæn hefir blessun í för með sér.
Einnig fyrir þeim, sem látnir eru. Eða skyldi vera ómögu-
legt að biðja í Jesú nafni fyrir þeim? Nei, þessi fyrirbæn
kirkjunnar um aldir er í fyllstu samhljóðan við fagnaðar-
erindi Jesú Krists. Það skildi frumkristnin þegar i upphafi.
Jarðarfarirnar voru þá gleðihátíðir. Menn bjuggust hvít-
um klæðum, tóku sér grænar greinar í hendur og fylgdu
hinum látna í anda til samfunda við Krist með söng og
bænagjörð.
V.
Þessara sjúkdómseinkenna, sem nú hafa nefnd verið,
gætir allvíða í kristnilífi annara þjóða, svo hefir heims-
styrjöldin leikið þær og fylgja hennar, bölsýnin. Við Is-
lendingar megum vera við því búnir, að veikin berist
einnig til okkar stranda, því að skammt er orðið yfir
höfin, „heimur dagleið hvar sem er,“ eins og skáldið
segir. Fyrst og fremst er það skylda prestanna að standa
vel á varðbergi og feta í fótspor fyrirrennara sinna, sem
kynslóð af kynslóð hafa vakað yfir heilbrigðum og glöðum
kristindómi hér á landi. Og alþýða okkar, sem alltaf hefir
kunnað að meta sönn orð og skynsamleg, mun veita þeim
örugga fylgd. Ég er að vona, að andleg hreysti Islendinga,
silfurblár Ægir og logbrandar Heklu standi af sér þennan