Kirkjuritið - 01.07.1954, Blaðsíða 7

BISKUPSVÍGSLAN
293
Og utan Nýja testamentisins eru vitnisburðimir frá allra
elztu tímum um hina miklu og ótrauðu biskupa safnaðanna,
sem lögðu fram alla krafta
sína og lífið sjálft, ef þess var
krafizt.
Ég vil minna hér á hið
fyrsta almenna kirkjuþing,
sem haldið var í Níkeu árið
325 eftir Krists burð. Um
Þetta þing er sagt í merku
kirkjusöguriti: „í Níkeu
^omu saman 250 biskupar.
^eir voru úr öllum héruðum
Rómaveldis, en mest þó úr
austurhluta ríkisins. Frá
Rómaborg komu tveir full-
^rúar. Hér gat að líta saman
komna píslarvotta og guð-
fræðinga, heimsflóttamenn
°g slóttuga stjórnmálamenn,
hruma öldunga og hrausta
onglinga. Aldrei hefir önnur
eins samkoma verið haldin í
sögu kristninnar, fyrr né síðar. Næstum því allir biskuparnir
háru þess menjar að hafa lent í ægilegustu ofsóknum, sem nokkru
sinni höfðu yfir kirkjuna gengið. Þeir höfðu verið hundeltir
eins og villidýr, kasaðir í neðanjarðar fangelsum eða þrælkaðir
f námum. Margir höfðu misst limi í pyndingum, aðrir gengu
hognir og bæklaðir, örum og kaunum hlaðnir eftir svipur og
tengur og önnur píslartæki. Hér voru saman komnir menn,
sem höfðu sannað trúarstaðfestu sína með limum sínum og
blóði.“
Og svo hafa aldirnar liðið hjá, ein eftir aðra, með sínar
Þúsundir og milljónir biskupa. í þessum milljónaher biskupa
hristinnar kirkju hafa verið misjafnir menn, eins og vita má.
^ar hafa verið vondir menn og þar hafa verið hálfvolgir menn
°g ófullkomnir á allan hátt. En langsamlega flestir hafa þeir
verið ágætismenn að glæsileik og fórnfýsi. Þegar ég lít yfir
Þennan ótölulega sæg ágætismanna kirkjunnar, koma mér í
Dr. Magnús Jónsson lýsir vígslu.