Kirkjuritið - 01.07.1954, Qupperneq 34

320
KIRKJURITIÐ
þakkarhug fyrrverandi biskups, herra Sigurgeirs Sigurðssonar,
sem féll frá fyrir aldur fram. Hann var til hinztu stundar
brennandi í andanum fyrir málefni kirkjunnar og eflingu guðs-
kristni í þessu landi, öruggur talsmaður hvers góðs málefnis
og allra manna vinsælastur.
En lífið nemur ekki staðar. Maður kemur í manns stað. Og
í dag gleðjumst vér yfir því, að mikilhæfur maður hefir tekið
biskupsdóm á íslandi, margreyndur í störfum í þjónustu kirkj-
unnar, kunnur fyrir mikil afskipti sín af fræðslu- og uppeldis-
málum, áhugasamur og virkur þátttakandi og forystumaður í
ýmsum félags- og mannúðarmálum, innan kirkju og utan, lærð-
ur ágæta vel og víðsýnn.
Hins nýja biskups bíða mikil og fjölþætt störf sem æðsta
valdsmanns þjóðkirkju í^lands, og víðar dyr og verkmiklar
munu honum opnast, því að kirkjan er lifandi stofnun og hlýtur
samkvæmt eðli sínu að vera öðrum þræði stríðandi kirkja. Hún
berst til sigurs hinum hæstu hugsjónum, ekki með báli og
brandi, heldur með vopnum kærleika og trúar.
Mikill vandi er því biskupi vorum á herðar lagður, en vér
þykjumst mega sjá, að þeim vanda sé hann vel vaxinn.
Mér er það ljóst, að íslenzka þjóðin á kirkjunni mikla þökk
að gjalda að fornu og nýju, enda má með nokkrum rétti segja,
að kirkjan hafi í þrengri merkingu verið þjóðin og þjóðin
kirkjan.
Sá atburður, sem mestur ljómi stafar af í sögu þjóðarinnar,
ætla ég að sé kristnitakan á Alþingi árið 1000. Þjóðin skiptist
þá í tvo harðsnúna flokka, kristna menn og heiðna. Ekki var
þá annað sýnna en þjóðin klofnaði í tvö ríki og borgarastyrjöld
brytist út í landinu. Af því varð þó ekki. Speki Þorgeirs Ljós-
vetningagoða og manngöfgi Halls af Síðu, mannsins, er mat
ávallt mest allt það, er vel var gert, tókst að firra þjóðina
vandræðum. Vafalaust hefir kristin trú hvergi verið lögtekin
á jafn virðulegan hátt og hér á landi. Hinir vitrustu menn
sömdu frið, af því að þeir sáu og viðurkenndu, að kristin-
dómurinn var sigrandi afl með þjóðinni. Nokkur ákvæði fornra
laga skyldu að vísu haldast. Lengra varð ekki komizt um sinn.
En það sýnir víðsýni og stjórnvizku hinna fornu höfðingja og
skilning þeirra á mannlegu eðli, að þeir létu það ekki, eins og
á stóð, valda friðslitum og hindra sættir, heldur semja um