Kirkjuritið - 01.12.1954, Qupperneq 5

HELGI KONRÁÐSSON:
^4ua(ei^i
uffteLómcý um foia^uóápfaiit
laaufaá
Það barn oss fæddi fátæk mær,
fátæk mær.
Hann er þó dýrðar Drottinn skær.
Hallelúja.
Hvers vegna var honum valin fátæk móðir?
Það sýnist miklu eðlilegra, að hann, sem öllu stjórnar,
hin eilífa forsjón alls, hefði látið konunginn fæðast í veg-
tegri höll, undirbúið komu hans þannig, að margir þjónar
hefðu tekið á móti honum og fært hann í veglegan búning
°g annast um hann þegar frá fyrsta augnabliki þessa lífs,
verndað hann fyrir hættum þessarar viðsjálu tilveru og
vakað yfir velferð hans með sterkum lífverði.
Þannig varð ekki hin guðlega ráðstöfun. Aðeins fátæk
móðir varð vörn hans og hlíf. Ekkert skjól átti hann
annað en faðm hennar. Það er hugleiðing út af fyrir sig.
Mér finnst hún leiða mig að mikilsverðri ályktun. Það
var ekki hægt að trúa neinum fyrir hinni dýrmætustu gjöf
öðrum en móðurkærleikanum. Þess vegna varð að velja
einmitt fátæka móður, sem ekki hafði ráð á að fá barnið
sitt til verndar neinum öðrum. Hann, sem var að fæðast,
var sendur inn í hættufullan heim, en fyrsta hælið og það
hezta, sem hægt var að velja honum, varð að vera tryggt,
nióðurfaðmurinn.
Engum dettur í hug að halda því fram, að fátæktin sé
dyggð í sjálfri sér. En þegar við hugleiðum það, í hvaða