Kirkjuritið - 01.12.1954, Qupperneq 6

428
KIRKJURITIÐ
jarðvegi kærleikurinn þrífst bezt, dylst okkur ekki, að
sá jarðvegur verður að vera hreinn. Þar má ekki þróast
neitt það, sem truflar, svo að ávöxtur kærleikans
geti orðið fullþroska, hin heilaga fórn. Hún vex ekki
upp af allsnægtum og eiginhagsmunum. Hún verð-
ur alltaf að vökvast tárum og blóði. Hún verður aldrei
gefin nema af auðlegð allsleysisins í sársauka, ljúfum,
unaðslegum sársauka. Móðirin, sem á ekkert að gefa ann-
að en kærleika sinn, er auðugust allra, því að gjöf hennai'
er hrein og engu blandin. Sú móðir gefur allt, sem hún á.
Rödd himinsins segir: „Enginn gefur meira en hún.“
Frelsari mannanna mátti einskis njóta annars en þess
bezta, sem mannheimar eiga, þegar hann kom og gerðist
maður, „gerðist fátækur vor vegna“.
En af því að við minntumst á veglega höll, um leið og
við horfðum á gripahúsið með jötunni lágu, skulum við
veita því athygli, að það er konungshöll í jólaguðsjallinu,
þar bjó Heródes konungur.
Hans sjónarmið voru önnur en móðurinnar. Þar glyttir
í stjórnvizku valdhafans, sem fer krókaleiðir til að ná
marki sínu. Þar glampar á sverð ofbeldisins sem fram-
kvæmdavald hins sterka. Þar bærist ekki þörf fórnfýs-
innar, heldur krafan um fórn annarra, til þess að rétt-
læti valdhafanna verði fullnægt.
Við höfum enga ástæðu til að segja neitt misjafnt um
konunginn. Hann er veraldarmaður, mikils metinn höfð-
ingi þjóðar sinnar.
En hann og móðirin eru ekki lík.
Við skiljum ekki jólaguðspjallið, nema við sjáum á mynd-
inni höll hins veraldlega valds, þar sem hún gnæfir yfir
hellisskútanum lága, þar sem móðirin situr með barn sitt
í faðmi, madonna, guðsmóðir, og stór tár hrynja af aug-
um hennar. Hætturnar, sem yfir barni hennar vofa, eru
svo ægilegar. Sverðið, sem vofir yfir höfði hans, nístir
hennar eigin sál.