Kirkjuritið - 01.12.1954, Síða 49

FRÚ ÞÓRA MELSTEÐ
471
hefði lagt að sál ungu stúlkunnar, sem árangurslaust reyrjdi
að aftra föður sínum frá því að fara veikur út. „En honum
héldu engin bönd,“ sagði hún.
Með sorg og trega yfirgaf hún þennan stað. Hún tók sér þó
ekki í munn orð frænda síns, hins mikla skálds: „Kalin á hjarta
þaðan slapp ég.“ Þvert á móti, hún ákvað að verða kyrr í
föðurlandinu, og rétta þeim hjálparhönd, sem réttlausar voru
og menntunarsnauðar. Hún vildi hefja íslenzkar konur upp til
þroska og sjálfsbjargar. Og hún vann mikið starf og merkilegt
í þeim efnum. Ekki mætti hún þó alltaf þeim skilningi, eða því
samstarfi, sem hún átti skilið og gert hefði störf hennar léttari.
Hún kunni ekki að tala eins og hver vildi heyra. Og hún vék
ekki til hliðar af þeirri braut, sem hún taldi, að til farsældar
og mannbóta leiddi. Það var brennandi hugsjónamál hennar, að
nemendur Kvennaskóla Reykjavíkur — „stúlkurnar mínar“, eins
og hún kallaði þær allar, — mættu hafa sem mest og bezt not
af námstíma sínum, bæði í andlegum og veraldlegum efnum.
Hún hafði sjálf orðið að taka á öllu sínu þreki, gáfum sínum
og kappi til þess að kvennaskóla-hugmyndin kæmist í fram-
kvæmd. Og ekki að vita, hvernig farið hefði, ef maður hennar,
Páll Melsteð sagnfræðingur, hefði ekki staðið við hennar hlið
með ráðum og dáðum. Játar hann þó í sjálfsævisögu sinni, „að
hún hafi talað kjark í sig“. „Hún trúði á Guð og gott málefni,"
segir hann enn fremur.
Þessi kona, sem svo mikið hafði lagt í sölurnar, hlaut að gera
nokkrar kröfur til nemenda sinna. Hún mat hátt framgang og
heiður skóla síns. Það voru nemendurnir, sem gátu gert garðinn
frægan.
Það orð mun fljótt hafa komizt á, að skólastýran þætti ströng,
og má vera, að ekki hafi verið gert minna úr en efni stóðu til.
En allir urðu að viðurkenna, að þessi skólastýra vildi engum
gera rangt til, svo heil og vammlaus var hún. Guðstrú og reglu-
semi voru hornsteinar skóla hennar. Hún gekk sjálf á undan
í prúðu og hóglátu dagfari. Sjálfsagi hennar var meiri en
strangleikinn við aðra. Lundin var stór, en rósemi hennar og
vald yfir augnablikinu mikið.
Lög og reglur skólans voru henni meira en orðin tóm. Þeim
varð að fylgja, ef allt átti að fara vel. Frú Melsteð gerði þar
engan mannamun. Dætur vinafólks hennar eða embættismanna