Kirkjuritið - 01.01.1962, Qupperneq 9

KIRKJURITIÐ
3
En þegar kirkjan heilsar oss á þessum morftni vekur hún
athyfjli á því, að hið sviplausa óræða tákn ársins, sem fer í
hönd, er fléttað inn í nafn, og á bak við það er lifandi bjart
auglit, vitund, sem veit allt um alla vora daga, liðna og ókomna,
þekkir alla vegu vora og telur öll vor spor. Yfir mótum ár-
anna, yfir straumi tímans, stendur nafnið Jesús. Það er líka
skráð framan á almanakið, eins og þú veizt, ártalið er miðað
við fæðingu lians, og það er út af fvrir sig athvglisverð stað-
reynd, tímans tal minnir á, að ný heimsöld liófst, þegar sveinn-
inn, sonur Maríu, var borinn í Betlehem. Hverju sinni sem
þú nefnir eða skrifar ártal ertu í rauninni ósjálfrátt að vitna
um það, að fæðing Jesú frá Nazaret snarkar hin miklu skil í
sögu mannkyns. En annað er þó meira, annað og ennþá stærra
er það, sem kirkjan bendir á: Vér teljum tímann út frá því, að
hann kom og var, en vér mætum því, sem er ókomið og óráð-
ið og órætt í nafni hans, út frá því, að liann er og verður, í
gær og í dag hinn sami og um aldir, vér megum lifa í þeirri
vissu, að framtíðin sé hans, þrátt fyrir allt sem að kann að bera,
í því trausti, að hann hafi opinberað máttinn bulda að baki
allra tíma og heima, að hann eigi lausnina á hverju dæmi,
sem oss er fyrir sett, lykilinn að hverri gátu, sem mannleg
sál og alheimstilveran geyniir. Vér megum byggja á því, að
ráðning alls vanda, sem mæta kann sé þessi, sein í nafni lians
felst: Guð hjálpar, Guð frelsar. Því að það er kirkjunni al-
vara, sem luin leggur börnum sínum á varir í sálmum jólanna,
það eru ekki stundarstemningar, ekki barnalegar, ljúfar rökk-
urgælur, ekki kliðmjúkt en innihaldslítið hátíðarhjal utan
við allan veruleik, heldur blátt áfram einfaldur og alger sami-
leikur: Guð befur vitjað vor, hann, sem var í jötu lagður lágt,
ríkir á himnum hátt, sá Guð er hæst á himni situr er hér á
jörð oss nær, skapari himins og jarðar liefur látið sér þóknast
það að birtast í þessu barni, afbjúpa leyndardóm sinnar huldu
veru, láta tæran, ófölskvaðan geisla af sjálfum sér berast með
jiessum sveini inn á svið jarðnesks lífs.
Víst getum vér eygt blik af sama ljósi víðar, í náttúrunni, í
hæstu hugboðum mannsandans. En þar er Jiað brotið blik,
eða eins og endurskin frá hulinni sól á dimmum hnetti eða
fjallatindi. Jesús Kristur er geislinn úr heiði, „ljós af ljósi,
sannur Guð af Guði sönnum“, orðið lians, liugur Guðs kær-