Kirkjuritið - 01.01.1962, Qupperneq 23

Kl RKJURITIÐ
17
Manni kemur — þótt í þessu kristna landi sé ■— þetta hljóð
úr þessu horni, næstum þægilega á óvart. Hitt öllu vanalegra
að margir forgöngumenn stati mest af efa sínum og lítiltrú. En
þessi hógværa en einarða yfirlýsing á sérstakt erindi til vor í
ársbyrjun. Það skiptir oss áreiðanlega meira máli en nokkuð
annað, þegar lengst er rakið, hvort vér trúum á Guð eða ekki.
Ekki vegna þess eingöngu, að vér höfum þörf á að eiga liann
að, ef unnt er. Engu síður sakir þess, að það ræður úrslitum um
lífsstefnu einstaklinga og þjóðar. Það er ekki vert áð gera gys
að hugsjónum, því að j)ær ráða í raun og veru heimsviðburð-
unum. Hugarferillinn markar einstaklinginn — og hugar-
markið stýrir hendi valdhafanna.
Þess vegna er það voðinn sjálfur, að valdamenn eins mesta
stórveldis nútíðarinnnar skuli hafa guðleysi á stefnuskrá sinni.
Enginn veit til hverra óskapa j)að getur leitt. Hitt er ljóst, að
vér getum aðeins mætt því og barist gegn j)ví með því að játa
og sýna trú vora ákveðnar í orði og á borði. Vér liöfum opin
augu fyrir því, að land vort er enn aðeins hálfræktað og auð-
lindir þess ekki nema að litlu levti nýttar. Vér þurfum engu
síður að skilja, að oss vantar mikið á að vera fullkristnir. Og
j)að er jafn skaðsamlegt.
Spádómsorð skáldsins eru og verða í fullu gildi:
Hver þjóð, sem í gæfu og gengi vill búa,
á Guð sinn og land sitt skal trúa.
Annar vitnisburfiur
Dr. Gvlfi Þ. Gíslason, menntamálaráðherra, skrifar í minn-
ingagrein um séra Friðrik Friðriksson, í bókinni: Sóra Friðrik
segir frá. bls. 96—97:
-----— Það, sem gerði hann sérstæðan, voru ekki gáfur
hans, ekki sígild menntun hans, ekki góðvild hans og óeigin-
girni, ekki viljastvrkur hans og kjarkur. Það, sem gerir hann
ógleymanlegan öllum, sem kynntust honum vel, voru ólýsan-
legir persónutöfrar. Hver svo sem örlög séra Friðriks höfðu
orðið í lífinu, hvaða starfi, sem hann hefði gegnt, þá hefðu
j)essir óræðu töfrar fylgt lionum, mótað verk hans og gert þau
2