Kirkjuritið - 01.01.1962, Qupperneq 30

24 KIRKJURITIÐ
ferðamanni, og láta lilustendunum eftir að draga sínar álykt-
anir.
★
Það var í aprílmánuði vorið 1960, að ég lagði leið mína suð-
u r á bóginn og dvaldi um skeið í smábænum Gieszen- Wieseck
sem raunverulega er liluti úr bænum Gieszen. -— Gieszen
er ekki stór-borg, all-miklu minni en Reykjavík, að því er
mig minnir, en liún liggur sunnarlega í Mið-Þýzkalandi, þar
sem fornar og nýjar samgönguæðar liggja í allar áttir. Landið
er mjög fagurt. Hæðir eða fell, þar sem fornar kastalarústir
gnæfa við liimin, standa vörð um mjúka og frjósama dali,
eða öllu beldur lág dalverpi og sumarfagrar sléttur. Dynur
löngu liðinna atburða liggur í loftinu, hófatak heiðinna Nibl-
unga, brakið í brynjum Rómverjanna, báreisti franskra her-
manna frá Napóleonsstyrjöldunum blandast saman við
sprengjugný frá síðustu heimsstyrjöld. — Á einni nóttu létust
8000 íbúar bæjarins vegna loftárásar. karlar og konur og
börn, og myndu menn helzt fara nærri um, livað í því felst,
ef menn liugsuðu sér eitthvað svipað gerast í bæ eins og
Reykjavík. — Apríldagarnir, sem ég dvaldi þarna, voru flestir
kaldir -— kaldasti aprílmánuður í 150 ár, sögðu blöðin. Sól-
ríkir dagar voru þó innan um, og einn slíkan sólskinsdag lagði
ég leið mína til flóttamannabúðanna í Gieszen. Mig fýsti að
kynnast ofurlítið af eigin raun þessum þætti í sögu samtíðar-
innar, og fyrir milligöngu prófastsins á staðnum, var léyfið
auðfengið. Flóttamannabúðir þessar eru aðeins bráðabirgða-
liíbýli eða viðkomustöð flóttafólks frá Austur-Þýzkalandi. Þar
fara fram réttarböld vfir bverjum og einum, og síðan er
ákveðið, hvort hann fái landsvist. Er honum þá vísað til þeirra
aðila, sem eiga að greiða götu hans. Mér var sagt, að ég mætti
ræða bæði við yfirmenn og starfsmenn búðanna, við flótta-
fólkið sjálft, og síðast en ekki sízt var mér leyft að vera við-
staddur réttarböld. Ég spurði til vonar og vara, bvort nokkr-
ar hömlur yrðu á það lagðar, hvað ég mætti segja opinberlega
af því, sem mér yrði tjáð, — og var það skýrt tekið fram, að
ég væri ekki bundinn neinum heitum um að þegja um neitt,
sem mér á annað borð þætti frásagnarvert. Var mér tjáð, að
stundnm væri útlendingum leyft að vera við réttarhöldin, til