Kirkjuritið - 01.01.1962, Side 34

28
KIRKJURITIÐ
Hann er sterklegiur maður, ákveðinn í framkomu, og til hans
er eilífur straumur af fólki allan daginn. Hann þarf að lilusta
á frásagnir fjölda manns, sögur, sem eru liver annarri líkar
oft og tíðum, um margs konar vandræði, og hann getur þess
við mig, að það reyni stundum á þolinmæðina, að lilusta á
hverja sögu, eins og hún sé allsendis ný. Að öðrum kosti er
liætt við, að skriftaharnið fái þá hugmynd, að því sé enginn
gaumur gefinn og segi sem svo: „Hann getur lilustað á aðra,
en stendur á sama um mig“. Það gerir sér ekki grein fyrir því,
að presturinn þarf ekki að láta segja sér allt. Hann hefur
nóga reynzlu í starfinu til þess að geta sér til um margt, sem
hverjum einstaklingi liggur á hjarta.
I sambandi við starf kirkjunnar man ég sérstaklega eftir
tvennu öðru. Annað var herbergi, þar sem úthlutað er fatn-
aði til þeirra, sem slíks eru þurfandi, og hitt er litla kapellan,
þar sem messur eru sungnar, bæði að lútherskum og kaþólsk-
um sið. Presturinn liefur skrifstofur sínar í kjallara stórliýsis,
sem annars er gistihús flóttafólksins. Bæði fyrir utan húsið,
í öllum stigum og herbergjum úir og grúir af fólki. Sums
staðar eru heilar fjölskyldur í einu herbergi. Sjaldnast hefur
öll fjölskyldan orðið samferða. Faðirinn hefur ef til vill ferð-
ast með sumt af börnunum og konan með hin, unz þau náðu
saman aftur. Annars lilaut ókunnugur ferðamaður eins og ég
að spyrja sjálfan sig, hvort yfirvöldum Austur-Þýzkalands
væri í rauninni nokkur veruleg alvara með að stöðva flótt-
ann, úr því að þúsundir manna gátu komist leiðar simiar á
einum mánuði eða nokkrum dögum. Sums staðar lieyrði mað-
ur þær raddir, að þetta myndi vera með ráði gert, því að
stjórnarvöld Austur-Þýzkalands væri vel kunnugt um þau
vandræði, sem flóttamannastraumurinn ylli í Vestur-Þýzka-
landi. Þó að það ætti í sjálfu sér að vera mikill hagur í að fá
allan þennan vinnukraft inn í landið, væri fjöldinn svo geysi-
legur, sem kæmi á stuttum tíma, að ekki vrði búið nægilega
vel í haginn. Nokkrir liéhlu því einnig fram, að Austur-Þjóð-
verjar væru fegnir brottflutningnum, vegna þess, að þeir
myndu ekki heldur ráða við það vandamál að veita öllum
atvinnu og góð kjör. — Ég leit á hvort tveggja þessar fullyrð-
ingar sem ágizkanir, sem ómögulegt væri fyrir ferðamann að
mynda sér sjálfstæða skoðun um. Flóttamenn áttu raunar