Kirkjuritið - 01.01.1962, Blaðsíða 37

KIRKJURITID
31
hvaða landi seni er, livert sem skipula}tið er eða stjórnmála-
stefna valdhafanna. Það, sem ég liér á við, er hitt, að andstaða
við ríkisstjórnina sé látin ráða úrslitum um atriði, sem frá
sjónarmiði flóttamannsins eru óskyld og annars eðlis en stjórn-
málin. Ég lieyrði mann einn skýra frá því, að sonur hans vildi
laera læknisfræði, en fengi ekki skólavist, vegna þess að rektor
skólans teldi hann óæskilegan nemanda af stjórnmálaástæð-
um. Hann lagði fram skriflegt vottorð, undirritað af rektorn-
um og með stimpli skólans. Ekki hafði á neinn hátt verið
kvartað yfir hegðun piltsins eða frammistöðu hans við námið
sjálft. Þetta vildi livorki stúdentinn né fjölskylda hans sætta
sig við, og því vildu þau komast þangað, sem ungi maðurinn
gæti fengið fullt leyfi til að leggja stund á læknisvísindin, án
tillits til stjórnmálaskoðana sinna. Fleiri svipuð dæmi voru
mér sögð.
Ég spurði um, hvað hæri á milli í kirkjumálunum. Upp-
lýsingarnar voru í sem fæstum orðum á þessa leið: Kirkjan
liefur fullt leyfi til að starfa. Trúarbragðafrelsi er ákveðið í
stjórnarskrá Austur-Þýzkalands. Engum er bannað að láta skíra
og ferma börn sín eða láta þau ganga í sunnudagaskóla kirkj-
unnar. ICristindómsfræðsla er í skólum, en þó þannig, að 2 klst.
verða að líða frá því að börnin fara heim úr skólanum, og
þangað til þau börn eiga að koma aftur, sem vilja leggja stund
á kristin fræði. Það er annars staðar sem skórinn kreppir,
heldur en þar, að blátt bann sé lagt við kristinni predikun eða
kristinni trúariðkun. Mjög sterkur og eindreginn áróður er-
hafður frammi í þá átt að fá börn og unglinga til að taka
þátt í pólitískum æskulýðsfélögum og gangast undir hina svo-
nefndu „Jugendweihe“, ungmennavígslu, sem er eins konar
borgaraleg ferming. Það er ekkert launungamál, að henni er
stefnt gegn liinni kirkjulegu fermingu, og hin pólitíska stefna
er gerð að grundvelli lífsskoðunarinnar, eins og um trúar-
brögð væri að ræða. Þunginn er svo mikill, að því er mér
var sagt, að þau börn, sem ekki eru meðlimir þessarrar
hreyfingar, verða fyrir aðkasti og ofsóknum bæði af hálfu
skólasystkina sinna og kennara. „Hún hefur margt tárið
fellt af þessum sökum“, sagði maður einn við mig,
og benti mér á dóttur sína, 15 eða 16 ára gamla. Ég spurði,
hvort ekki væru nein tiik á því fvrir unglinga að vera