Kirkjuritið - 01.01.1962, Qupperneq 39

KIRKJURITIÐ
33
liverra, sem ég vissi fvrirfram, að væru hlyntir ríkisvaldinu,
um afstöðu þess til kirkju of; kristindóms. Ég var svo heppinn
að vera boðinn í ágæta veizlu, sem haldin var af stjórnar-
völdum fylkisins, þar sem ég var gestur. Var veizlan lialdin
heiðurs nokkrum útlendum guðfræðingum og prestum,
sem þar voru á fundi. Öðru megin við mig sat þingmaður
en á hina höndina prestur. Þingmaðurinn var ekki kommún-
Jsti, heldur meðlimur í minnihlutaflokki, sem kenndur er við
kaþólska trú. Presturinn var mótmælendaprestur, en einn
þeirra, sem vill bera friðar- og sáttarorð milli stjórnmálaleið-
toganna og kirkjunnar. Ég spurði þá margs, og þótti fróð-
legt að ræða við þá. Ég sagði þeim, að ég hefði lesið
ummæli eftir forsætisráðherra landsins, þar sem hann
mælti eitthvað á þá leið, að sannur sósíalisti vrði að segja
skilið við trúarbrögðin og vera guðleysingi. Ég spurði,
hvort ég ætti að líta svo á, að þetta væri persónulega skoðun
ráðherrans, eða hvort það væri stefna ríkisvaldsins, sem þarna
lýsti sér. Þeir svöruðu síðari spurningunni játandi og lýstu
því yfir, að stefna stjórnarinnar væri tvímælalaust sú hin
sania og kæmi fram í orðuin forsætisráðherrans. Ég spurði
þá, hvort ég mætti hafa þetta eftir opinberlega, því að ekki
vildi ég hafa annað eftir en ]iað, sem þeir sjálfir samþykktu.
Þeir kváðu ekkert því til fyrirstöðu, að ég skýrði frá því, sem
okkur færi á milli. Að öllu samanlögðu fékk ég |)á hugmynd,
að í Austur-Þýzkalandi yrði vart við tvær ólíkar stefnur gagn-
vart kirkjunni. Fyrri stefnan lýsir sér í þeirri hugsun, að
sósíalisminn hljóti að byggjast á efnishyggju, liinum dialekt-
iska materialsma og gegnum sterkt flokkskerfi er náð til ein-
staklinga, skóla og heimila. Þeir, sem vilji vera sannir sósíal-
ístar, hljóti að segja skilið við trúarbrögðin sem hverja aðra
hjátrú. Hin stefnan fer í þá átt, að telja eitt og annað í kenn-
ingúm kirkjunnar jákvætt og gott, svo sem að brýna fyrir
fólkinu réttlæti, frið og sannleiksást. Hvað sem líði skoðunum
á guði og himninum, eigi því kristnir menn að geta unnið
með ríkisstjórninni að lausn hinna praktisku vandamála. —
Agreiningurinn sé í rauninni um fremur lítilsverð atriði, er
ekki liafi mikið gildi. Segja má, að kirkjan hafi á sinn hátt mætt
andstöðunni einnig með tvennum hætti. Margir biskupar
liafa fvrirboðið prestum sínum að ferma unglinga, sem geng-
3