Kirkjuritið - 01.01.1962, Qupperneq 45

Ulfur Ragnarsson, la’knir:
Tínt upp úr sokk
Ve L K 0 M I N N gestur kom með póstinum í gær, nýtt liefti
Kirkjuritsins. Aldrei er það svo, að ekki megi talsvert á því
græða, þó að stundum vilji koma flökt á logann á kerti vonar-
innar við lestur þess.
Ulanför. Fyrst segir af utanför biskupsins hinni síðustu. Sitt-
hvað fróðlegt þar. Aðalerindið að sitja biskupafund Norður-
landa að Larkkulla í Finnlandi. Og biskupi varð hugsað heim
til Skálholts. Gott var að heyra ]jað. Ég er sannfærður um, að
fjöldi Islendinga bíður þess að fá tækifæri til að leggja þeim
draumi lið með trú, starfi og fjárstyrk, — að því tilskyldu þó,
að þjóðin treysti þeim mönnum, sem málefninu þjóna, til þess
að mætast í kærleiksanda Krists og láta trúmálaþras kyrrt
liggja. Slíks trausts mun biskup Islands njóta nú. Væri meira
en æskilegt, að svo væri af lionum öðrum skvldum létt og
honum aðstaða í hendur fengin, að hann geti sinnt þessu
verki verkanna í málum íslenzkrar kirkju með þeirri rögg-
semi, sem honum er bezt gefin. Liðstyrks þarf hann ekki
lengi að bíða, ef liann kallar eftir. Þarna var nokknð rætt
um leiðir kirkjunnar til áhrifa í þjóðfélögum nútímans, —
hvernig farið skuli að því að pota kristindómi ofan í lystar-
lausan almúga. Fyrirgefið orðalagið, en mér datt í hug mun-
urinn á öllum þessum ráðagerðum mannanna og „honum Páli
ganila“, sem lét leiðast af andanum, tók mark á draumnum
°ft vitrunum eftir að liafa gengið úr skugga um, að andinn var
Krists. H ann var ekki í neinum vandræðum að semja auglýs-
ingarnar, lieldur vissi, að Kristur var þegar kröftuglega aug-
lýstur að vera sá, sem hann sagðist vera. Svo gekk hann bara