Kirkjuritið - 01.01.1962, Side 48

KIRKJURITIÐ
42
vargur eða eittlivað aniiað. En mikið er ég G. Á. sannnála,
þegar hann segir: „Ég held, að vér prestarnir þurfuin að taka
betur höndum saman og taka fastar á til sóknar og varnar
kristninni“. Og því skal ég lofa að taka fast á með ykkur. Það
er þungur dráttur að draga mannkynsnökkvann upp eftir
móðu þeirri, sem vel gæti lieitið Hálfvolga. Trúboð lieiðn-
innar er geigvænlegt, meira að segja jólin að snúast upp í
kaupsýsluhátíð. Það er að mínu viti liálfu verra en það, að
páskar eru að verða hálfgerð „sportliátíð“. Ólíkt munu álirif
aurasýkinnar skaðsamlegri en íslenzkt fjallaloft. Eða fellur
ekki fjallablærinn dável að undrabirtu upprisudagsins?.
Rétt mun það vera, sem sagt er um kirkjufundina, tímabært
að móta þetta öðruvísi. Skálholt er vitanlega sjálfkjörinn þing-
staður íslenzkrar kristni. Ætli það færi ekki að verða tíma-
bært að taka upp „nútímakristni“ í samræmi við „nútíma-
trúboða“ þá, sem áður var getið, alfa og omega kristni, jafn-
nærri frumkristni og „nútímakristniboðarnir“. Hvenær átta
mennirnir sig á því, að Guðsríkið er ekki skoðanakerfi, lieldur
andlegur raunveruleiki, sem enginn maður getur mótað eftir
vilja sínum? Ef það er grundvöllurinn, um hvað erum við þá
að þrátta? —- Allir getum við mætt hræðrum og systrum á því
bjargi. Öll getuin við gengið til einnar máltíðar og tekið við
liinni sömu náð, sem er leyndardómurinn að haki krossfest-
ingar og upprisu. Sá leyndardómur víkkar vitundina til víðari
sjónar og nýs lífs, þar sem náðargjafir Krists verða eigindir
manns og renna saman í frjórri, bráðlifandi víxlverkun fórn-
argleði og gleðifórnar.
Dr. Kristins Ólafssonar er þarna vel og skilmerkilega minnzt,
svo sem vænta má, þegar Ásmundur, biskup, lieldur á penna.
Orðin, sem tekin eru upp eftir hinum látna, töluðu þó bein-
ast til mín: ,,. . . En bezla hjálpin öðrum til lianda er sú, að
við sjálf séum trú. Það varðveitir einnig örugglegast málefni
Krists“.
Blekkingatrú. Fyrirsögnin er: Óskeikul trú kemur í stað
kristindóms. Mér satt að segja hrá. Einhvern veginn er óþægi-
legt að sjá ósannindi sem fyrirsögn í Kirkjuriti, þó að les-
endum sé ætlað að setja fyrstu tvö orðin í gæsalappir í huga
sínum. Þarna merkir orðið trú þá atliöfn að gleypa skoðana-
kerfi gagnrýnislaust. Mörg skoðanakerfi finnast innan kristn-