Kirkjuritið - 01.01.1962, Qupperneq 52

KIRKJURITI0
46
sé slpfjiiV á mjög marga strpnfii. I
stafl frekari oriVa hirti ég Iiér eitt
smákvæiVi Iliildu:
ENDURSENIV
Blómstur op silki — litir og Ijós.
Vió liSum snman, l,á lirundi rós
úr hári mínu,
1‘ii greipst hana, sagSist geyma rilja,
unz gröjin kalda j>ig œtti nS hylja.
Ég hló— mér jannst þetta
hirSmannstnl,
þó liirtir þú blóm eitt í gleSisal,
þaö gleymast mundi.
Kn jley, sem kom yjir jjarlœgt haj,
mér jölnuSu rósina ajtur gaj.
Ósnortin lund er ojt létt og köld.
I.angt er síSan hiS bjarta kvöld,
l>á saman viS svifum.
Eg hugsaSi aldrei um }>á stund.
I>U áttir rósina aS dýpsta blund.
Þetta er ekki eitt af viðamestu
kvæiVum Huldu, en meðal jieirra
Ijúfu oj> minnisstæðu.
SKÁLD ÁSTARINNAR.
Rabindranath Tagore.
Bókaútgáfan FróSi 1961.
Tagore (1861—1941) fékk Nó-
lielsveriVlaunin 1913 og er eini
Asiuinaðurinn, sem orðið liefur
orðiiV ]iess lieiðurs aðnjótandi til
jiessa dags. Almælt inun, að hann
hafi verið vel að þeim kominn,
því að hann var göfu{:iir hugsjóna-
inaiVur og fjölhæfur rithöfundur.
Séra Sveinn Víkingur hefur gert
þessa hók úr garði í tilefni aldar-
afmælis Tagore. Ritar séra Sveinn
formála, en hirtir siðan sýnishorn
af endurminningum, ljóðum, leik-
ritum og erindum hins austræna
spekiskálds. Er þetta hið þarfasta
verk, því að aðeins tvær litlar
ljóðahækur Tagore — Ljóðfórnir
og Karfuglar — hafa áður hirzt á
íslenzku.
Ollum er vitanlegt að slikt úr-
val, er ævinlega hið mesta vanda-
verk, sem ekki er aðeins háð
smekk þess, sem þar er að verki,
heldur og ýmsum öðruih atriðum.
Það sem mest er um vert er, að
allir þætlir liafi liitt og þetta sér
til ágætis. AiV hverjum þeirra sé
góður fengtir. Svo er hér. Ég hefði
gjarnan kosið ævisögukaflann
lengri og einnig erindin fieiri, en
stærð hókarinnar hefur að sjálf-
sögðti verið fyrirfram takmörkuð.
Mestu máli skiptir að manni er
nantn og lyfting að þvi að lesa
þessa hók. Kenitir sem út í heið-
an dag og andar að sér „hlæ liini-
itts hlíðum“.
Sem sýnishorn gríp ég lokaorð
endurininningakaflans:
— Aleinn lá ég á veggsvölunum
í iiæturmyrkrinii og ég fáhnuði
eins og hlindtir maðiir um liarð-
læstar steinhurðirnar fyrir hliði
dauðans eftir einhverju tákni eða
lausnarorði. En þegar ég vaknaði,
og dýrð morgunsins sveipaðist uni
hvíluna niina undir berum himni,
þá fann ég það, þegar ég opnaði
augun, að mistrið, sent vafizt hafði
um sál ntina, var orðið gagnsætt.
Og eins og hæðirnar og árnar og
skógarnir, já, öll náttúran blasir
við, þegar þokunni léttir, þannig