Kirkjuritið - 01.09.1976, Blaðsíða 31

Pater flwakum
EFTIR ERHART KÁSTNER
Höfundur frásögu þeirrar sem hér birtist, er talinn í fremri röS meSal rithöfunda i
Þýzkalandi nútímans. Hann er fæddur áriS 1904, og hefir til skamms tíma starfaS sem
bókavörSur í borginni Wolfenbuttel, skammt frá Hannover. Hann hefir skrifaS bæSi
skáldsögur og ferSasögur, enda taiinn víSförull. Grein sú, sem hér fer á eftir, er
iausleg og nokkuS stytt þýSing á einum« kapitula I bók eftir hann, sem hann nefnir
..Die Studentrommel vom Heiligen Berge Athos“. „FjalliS helga“, Athos sem hann
nefnir svo, er á nyrzta skaga af þremur, sem ganga út í MiSjarSarhafiS eSa EyjahafiS,
frá norS-austur strönd Grikklands. Á þessu fjalli eru tólf klaustur, af reglu Basilíusar
mikla, (d. 379), og er LAURA, sem hér kemur viS sögu, elzt og frægast þeirra, aS
sögn, stofnaS áriS 963 — ÞýS.
^yrsta hugsunin, sem greip okkur, er
komum inn í klausturgarðinn var:
hversu dásamlegur staður. Þetta
laustur, sem er elzt, auðugast, en um
eið afskekktast allra klaustra á Fjall-
lau helga, líkist helzt miðaldakastala.
ar eru gríðar háar fornfálegar stein-
Vggingar með mörgum álmum, sem
eygja háa sívala turna, skreytta gulln-
arr> næpukúlum, mót himni, og tignar-
eg ávaxtatré standa hvarvetna með
^agjum fram. Er við stigum inn fyrir
r°skuldinn birtist strax vingjarnlegur
e9 ^irSuiegur maður, sem hneigði sig
JUPt um leið og hann kynnti sig á
essa leið; nÉg heiti Legome Lewaris,
er nefndur aðeins Lewar." Næstum
arr|stundis komu ábótinn sjálfur og
^inkaritari hans út úr skrifstofu aðal-
yggingarinnar, og tóku þeir okkur
mesu, vlnsem“d.
'Ö stóðum nú þarna í klausturgarð-
en farangur okkar var bundinn á
tvær ösnur, sem við höfðum haft í
taumi á sex klukkutíma gönguför, frá
því er bílvegurinn þraut, unz við kom-
umst upp í þennan fagra fjallasal.
Leiðsögumaður okkar tók nú baggana
ofan af ösnunum, en um leið losnaði
um böndin á þeim, og ýmislegt af
farangrinum féll niður á stéttina. Ein-
hver hrópaði ,,AWAKUM“, og sam-
stundis kom munkur, að því er virtist
úr lægri tröppu samfélagsins á vett-
vang. Hann sneri baki við okkur í
fyrstu, en lagði garðyrkjuverkfæri, sem
hann hélt á, upp við vegg, og flýtti sér
svo að taka poka okkar kassa og
töskur, og setja þetta allt upp á tröpp-
ur við framhlið hússins. Ég sé þennan
mann enn í anda, og ég vona, að ég
sjái hann fyrir mér svo lengi sem ég
lifi þar, sem hann kom til móts við
okkur, augsýnilega nokkuð óstyrkur á
fótum, en í öllu útliti lifandi eftirmynd
meinlætamannsins í eyðimörkinni,
189