Kirkjuritið - 01.09.1976, Blaðsíða 38

Hann var fyrir mér hinn mikli hugs-
uður. Hann hlaut að brjóta til mergjar
hin þyngstu vandamál. — Baráttulaust
komst séra Jón ekki til trúar, baráttu-
laust komst hann ekki til skilnings á
trúar sannindum né hélt þeim skilningi.
Hann var ætíð síspyrjandi, leit-
andi, hugsandi. Og sökum hinnar vak-
andi íhygli, voru líka vandamálin fleiri,
sem hann kom auga á og vildi fá úr-
lausnir á. En í öllu þessu umróti bar-
áttu og heilabrota, stóð trú hans eins
og klettur úr hafinu, hið barnslega
trúnaðartraust. Og það vildi hann inn-
ræta öðrum, ekki sízt fermingarbörn-
um sínum. Við fermingarundirbúning
lagði hann mikla rækt. Mér fannst séra
Jón vera spekingurinn með barns-
hjartað. Spakur að viti, lærður og les-
inn, en hjartað barnslega einlægt og
trúað.
Maður, sem bundinn var slíkri tryggð
við boðskap fagnaðarerindisins sem
séra Jón, hlaut að vera mannúðar-
maður. Hann var andstæðingur allrar
kúgunar og grimmdar. Slíkt gat ekki
samrýmzt kristilegum bróðurkærleika-
Slíkt var andstætt öllu því, er byggí3
átti upp ríki guðs á meðal mannanna-
Mannréttindin eru helgur réttur, sem
hann vildi, að öllum mætti í skaut
falla.
Þó að séra Jón væri alvörumaður a
marga lund, gat hann verið innileg3
glaður og hress og naut þess, að fó|k
kæmi til hans. — Hann var skáld gott
og söngvinn, hafði djúpa og falleg3
rödd og andríki hans og hugkvæmm
gerði það að verkum, að það var gam'
an að dvelja með honum á gleðistund.
— Séra Jón fór ekki alltaf annarra
götur. Hann lét ekki heillast af hverjum
kenningavindi, er yfir gekk. Hann átti
sem fyrr segir, heilbrigða kjölfestu 1
trú sinni. Og þess vegna var hann h"ka
staðfastur og heill vinur. Vinhlýja hans
var örugg. Svo kom hann öllum fýrir
sjónir, er kynni höfðu af honum í lífl
hans og starfi. Séra Jón var því vm-
margur í sínum verkahring alla sína
prestskapartíð. Og þó verður það seti
sannleikur, að enginn veit, hvað á
hefur, fyrr en misst hefur. Svo var Þa°
og um séra Jón, hinn sérstæða gafu'
og gæðamann.
Mér var bæði Ijúft og skylt að minn
ast séra Jóns Þorvaldssonar á aldar
afmæli hans, þótt af vanefnum sé. Sv°
undur margt gott á ég honum upp a
unna.
Blessuð sé minning hans.
Sigurður S. Haukdal