Kirkjuritið - 01.09.1976, Blaðsíða 45

til starfa, enda mun hafa hillt undir
Það, áöur en hann fór og síðustu vik-
Urnar, sem hann lifði hló honum hug-
Ur í brjósti, — en á góðum stundum
Vur hann barnslega glaður, einlægur
°9 hlýr.
Ég minnist þess, er ég heimsótti sr.
Óskar á Bíldudal skömmu eftir að
hann settist þar að, hver gleði bjó í
svip hans og birta. Bílddælingar höfðu
tekið honum vel og hann fagnaði því
fá að verða þeim að liði.
þar fékk hann í raun og veru fyrst
viðhlítandi aðstöðu til þess að rækja
Prestsskapinn með nokkurn veginn
eðlilegum hætti og það gerði hann af
a|úð. Heimilið stóð opið gestum og
9angandi. Þar nutu leiðsagnar ung-
menni og börn, — bæði þau er sein-
faar voru, svo að ekki gátu á eigin
sPýtur svarað kröfum skólans og einn-
'9 hin er af báru um námsgetu og
tengu ekki verkefni við hæfi í almennu
námi.
Éftirlifandi eiginkona sr. Óskars er
i^akel Veturliðadóttir frá ísafirði.
Þeim varð þriggja barna auðið.
Synirnir eru tveir: Finnbogi.tæknifræð-
ingur og Veturliði Gunnar, enn í skóla,
dóttirin, Guðrún Auður er gift kona í
Kaupmannahöfn. Stjúpdóttir sr. Óskars
er Kristjana Valdimarsdóttir, búsett í
Reykjavík.
Sr. Óskar Finnbogason hreykti sér
aldrei, hafði sig lítt í frammi ótilknú-
inn, — en hann var einlægur og undir-
hyggjulaus, — átti allar götur eitthvað
af óspilltu eðli barnsins. Hann var
hlédrægur, bar hug sinn ekki á torg,
— íþyngdi öðrum ógjarnan með
áhyggjum sínum eða angursefnum, —
en sólskinsstundir átti sr. Óskar einn-
ig margar, — þekkti þetta vel, að
eitt bros fær varpað birtu á allan
heiminn."
Undir lokin var honum þrótt fyrir allt
bjart fyrir augum, sem áður var sagt
og vfst er, að hlýtt er um myndina
hans í hugum þeirra, er þekktu hann
bezt. í augum þeirra var hann „góður
vinur, góður maður, góður drengur."
Þorbergur Kristjánsson
203