Kirkjuritið - 01.09.1976, Qupperneq 47

öðrum bekkjafélaga minna. Á mennta-
skóla- og háskólaárum voru þeir tveir
herbergisfélagar Akureyringarnir
FriSrik Magnússon og Kristinn í skjóli
fööur Friðriks, Magnúsar Kristjánsson-
ar. sem um þær mundir gegndi em-
b*tti fjármáiaráðherra. Ekki voru
húsakynnin stór, en þarna urðu tíðir
vinafundir, og færri munu þau hafa
Verið kvöldin, sem þar var enginn
9estkomandi, og undirritaður að heita
metti daglegur gestur. Margt var þar
9ert sér til ánægju að ungra manna
bsetti, en allt af mikilli stillingu og
^urteisi, og engum datt í hug að trufla
lestur heimamanna, ef einhverju var
°lokið fyrir næsta dag. En gáfur þeirra
°9 minni gerðu þeim fært að sinna
ðestum sínum án þess að námsárang-
Ur þeirra biði hnekki, og sást það
glö9gt á því, að Friðrik hlaut hæstu
6lr>kunn bekkjarsystkina sinna á stúd-
er|tsprófi, en Kristinn varð hæstur 17
bekkjarbræðra okkar á guðfræðiprófi.
Áð Ioknu guðfræðiprófi stundaði
r>stinn framhaldsnám í guðfræði í
Marburg einn vetur, og lagði einkum
stund á félagssiðfræði, undir handar-
Jðöri próf. Georgs Wunschs, sem með
sinni, Evangelische Wirtschafts-
ethik, hafi rutt þeirri grein braut með-
9uðfræðinga, en Kristinn mun verið
afa fyrsti Islendingurinn, sem lagði
Ur|d á þau fræði, sem nú reynist æ
rýnni þörf fyrir. Mun það nám hans
afa orðið honum góð stoð í þeim
s ðrfum, sem biðu hans, bæði á sviði
s élamála og félagsmála.
ari æSta vetur 9er^‘st Kristinn kenn-
V|ð héraðsskólann á Laugarvatni,
sem k '
Pa var nýlega stofnaður, undir
J°rn Bjarna Bjarnasonar. Mat hann
jafnan mikils kynni sín af þeim ágæta
skólamanni, og varð þessi starfs-
reynsla honum mikils virði. Hann fann
að á þessu sviði gat hin guðfræðilega
menntun hans komið honum að góðu
liði, og réðst hann til skólastjórnar
við héraðsskólann í Reykholti, sem hóf
göngu sína haustið 1931. Kom það í
hlut síra Kristins að móta starf skól-
ans í upphafi, og er það samkvæði
allra þeirra, sem til þekkja, að það
hafi honum tekizt svo sem bezt varð
á kosið.
Enn áttu leiðir mínar og Kristins
Stefánssonar eftir að Iiggja saman,
því að svo fór, að ég var prófdómari
við skóla hans öll þau ár, sem hann
starfaði þar, að einu undan skildu, er
ég var fjarverandi. Kynntist ég þannig
vel skólastarfi hans og skólastjórn, og
hygg ég ekki ofmælt, að hvort tveggja
hafi verið með ágætum. Sérstaklega
er mér minnisstætt, hve nemendur
hans náðu góðum árangri í íslenzku-
námi sínu, og væru færri bögumælin
í ræðu og riti, ef allir hefðu notið leið-
sagnar hans í þeirri grein. Öll áhrif
hans á nemendur skólans og afskipti
af þeim voru með þeim hætti, að þeir
minnasi hans með virðingu og þakk-
læti sem ógleymanlegs leiðtoga og
vinar.
Kristinn hvarf frá skólanum fyrr en
æskilegt hefði verið, og olli því að
mestu heilsuveila, sem hann sigraðist
þó að mestu á, en átti þó eftir að verða
honum þung í skauti á efstu árum
hans. Fluttist hann til Reykjavíkur og
gerðist fulltrúi í stjórnarráðinu, unz
hann tók við starfi áfengisvarnaráðu-
nautar eftir fráfail Brynleifs Tobías-
sonar. Einnig í því starfi reyndist síra
205