Kirkjuritið - 01.09.1976, Side 51

og erlendis
HeimráS kirkna og sannleikurinn
^ann 12. júlí s. I. birti norska dag-
blaðið ,,Aftenposten“ kjallaragrein þá
er hér fer á eftir. Höfundurinn er
Lasse Trædal.
^inna athyglisverðast við 5. heimsþing
Alkirkjuráðsins í Nairobi í fyrra var,
að vandamál, sem ekki var á dagskrá
þess og aldrei var fjallað um form-
le9a sem sérstakt mál, setti svip sinn
a aHt þingið. Tildrögin voru bréf það,
Sern nú er frægt orðið, frá Rússunum
tveim, Gleb Jakunin og Lev Regelson.
Sá fyrrnefndi er grísk-kaþólskur
Prestur, hinn sagnfræðingur. Bréfinu
hafðj verið smyglað út úr Sovétríkj-
Unum, og f Nairobi var það fjölritað
°9 því dreift meðal þingfulltrúa. Það
Varð strax höfuð umræðuefni manna
a meðal. Trúarofsóknirnar eystra voru
^ð öllu óvænt orðnar miðdepill á
Vettvangi, þar sem ekki hefur mátt
nefna slíkt, síðan rússneska kirkjan
Varð aðili 1961.
Bréfið til Alkirkjuráðsins, — stílað
Philips Potters, aðalframkvæmda-
sfjóra, — er athyglisvert skjal. Framan
er það með skýrslusniði og veitir
^lrsýn þeirra hörmunga, sem kristnir
>g áhangendur annarra trúar-
hafa orðið að þola, eftir valda-
töku kommúnista 1917. Þar næst er
vikið að afstöðu Alkirkjuráðsins til of-
sóknanna og endað með beinni átta
liða áskorun til heimsþingsins.
Bréfritararnir segja, að trúaðir menn
í Sovétríkjunum hafi ekki gert sér nein-
ar tálvonir um breytta afstöðuyfirvalda,
þegar veitt var leyfi til aðildar að Al-
kirkjuráðinu. Það var alltof augljóst,
að aðildarumsóknin 1961 var í sam-
ræmi við baráttu og tilgang Sovét-
stjórnarinnar. Samtímis því, að sótt var
um aðildina, hleypti Krusjtsjov af stað
nýrri öldu trúarofsókna, sem lyktaði
með fjöldahandtökum um allt landið
og eyðileggingu meira en 10.000
kirkna.
Engu að síður væntu kristnir menn
þess, að aðildin að Alkirkjuráðinu
mundi leiða til bættrar aðstöðu fyrir
þá. „Þeir vonuðu,“ segja Jakunin og
Regelson, ,,að Alkirkjuráðið mundi
veita hinni nýju aðildarkirkju öflugan
stuðning, hafa forgöngu um alþjóðlega
hreyfingu til varnar ofsóttum kristn-
um mönnum og safna öllum kristnum
til sambænar fyrir hinni líðandi kirkju.
„En vonbrigðin og örvæntingin gerðu
vart við sig, eftir því sem Ijósara varð,
að Alkirkjuráðið hafði alls engan
áhuga á hinum ofsóttu. Ekki reyndist
209