Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 16

orðum sem aðvara í stað þess að laða
og stía sundur í stað þess að skipa
okkur þéttar saman.
Það stingur í augun, að Jesús gerði
sér bókstaflega far um að móðga fólk
og styggja. Ætlunin var, að hann ynni
heiminn aftur á band föðurins, sætti
við Guð þann mikla og óhamingju-
sama skara týndra og trúlausra, sem
villst hafði í burt. Og þetta virtist ætla
að ganga vel. Fólk flykktist um hann
stórhópum saman, drakk hvert orð af
vörum hans. Og hann hreif það svo,
að nýr vonarneisti tendraðist í hjört-
um þúsunda og birtu brá á rúnum rist
andlitin. Gæti þessi maður náð tökum
á mannfjöldanum, myndi loginn, sem
þannig kviknaði, breiðast sem eldur í
sinu til margra annarra. Og þá myndi
þessi aldna og rotna jörð líða undir
lok og nýr, endurleystur heimur rísa á
rústunum.
En, svo einkennilegt, sem það kann
að virðast, þá notfærði Jesús sér ekki
þessi áhrif, sem hann gat haft á fjöld-
ann, svo sem þekkist nú á dögum og
þykir ekki áhorfsmál. Hann hafnaði
múgsefjun alveg. Þess í stað hvatti
hann menn til þess að leggja málið
niður fyrir sér og áætla kostnaðinn af
fylgdinni við hann í ró og næði, og af
fullri skynsemi.
Hvers vegna það? Eða spyrjum
heldur fyrst: Hvers vænti fjöldinn af
Jesú?
Þótt fólk gefi tilvist Guðs harla lít-
inn gaum alla jafna, bæði í orði og á
borði, þá hafa þó flestir furðu mikla
tilhneigingu til þess að halda sam-
bandi við hið heilaga, þó í litlu sé. Þeir
fara máske í kirkju, til þess að heyra
svolítið í orgelinu eða til að virða fyrir
sér helgisiðina. Ellegar, séu þeir í her-
þjónustu, að þeir gleðjast yfir því að
hafa kristinn mann eða prest með sér,
þótt þeir geri lítið með boðskap hans.
Það er eins og þeir vilji snerta horn
altarisins með einum fingri! Þeir vilja
ekki láta kaffærast alveg í guðlausum
heimi. Þeir vilja halda óbrenglaðri út-
sýn til einnar, mjög lítillar stjörnu.
En í fjöldanum, sem Jesú fylgir,
leynist líka önnur manngerð. Henni
tilheyra þeir, sem leika tveim skjöld-
um. Á sunnudögum fara þeir til kirkju
og hlýða Guðs orði. Og hver veit nema
þeir verði meira að segja snortnir af
því um stundarsakir. En óðara en þeir
eru komnir aftur í búðina, á verkstæðið
eða skrifstofuna á mánudagsmorgni,
þá er engu líkara en þeir stilli á aðra
bylgjulengd. Þarna líta þeir á fólkið
í kringum sig sem keppinauta, en ekki
meðbræður, sem Kristur birtist í. Þarna
keppa þeir eftir gróða og gengi, án
þess að Ijá því nokkra umhugsun, hvort
Guð er með þeim í verki eður ei.
Þarna, að loknum störfum, eltast þeir
svo við ódýra afþreyingu, en taka sér
aldrei andartakshlé til að hugsa um
það, að endurnærður verður maðurinn
því aðeins, að hann staldri við og
spyrji sjálfan sig þessarar spurningar:
,,Hvar stend ég, og hvert leiðir þetta
mig, allt saman?“
Jesús sér allt þetta fólk safnast um
sig. Við erum þarna líka, þú og ég.
Og hann sér, að fólkið er óglatt og
friðlaust. Hví þá? Af því hugurinn er
svo margskiptur. Þetta fólk vill sitt lítið
af hverju. T. d. svolítið af Guði. Og
þessi svolitla guðhræðsla er nóg til að
14