Kirkjuritið - 01.04.1977, Side 68

Og þess vegna getur „hundraðshöfð-
inginn“ gefið út skipanir í krafti sjálfs
keisarans. Hann getur það vegna þess
að hann er yfirmönnum sínum hlýð-
inn. Valdið, sem Jesús hefur yfir að
ráða, er háð sama skilyrði. Þetta er
stórkostleg röksemdarfærsla. Að
minnst kosti gefur hún til kynna, hver
áhrif persóna Jesú hafði á utanað-
komandi. En þó er enn athyglisverð-
ara, að Jesús virðist hafa samþykkt
hana. Valdið, sem hann beitir er vald
hins almáttka Guðs, vegna þess að
Jesús er trúr og hlýðinn Guði. i
Jóhannesarguðspjalli er þetta sagt
berum orðum: „Ég gjöri ekkert af
sjálfum mér, heldur tala ég þetta eins
og faðirinn hefur kennt mér. Sá, sem
sendi mig, er með mér; ekki hefur
hann látið mig einan, því að ég gjöri
ætíð það sem honum er þóknanlegt...
Það orð, sem þér heyrið, er ekki mitt,
heldur föðurins, sem sendi mig.“-’:i)
Hér sjáum vér aðalmuninn á Jóhann-
esarguðspjalli og hinum guðspjöllun-
um. Matteus og Lúkas láta sannleik-
ann um vald Jesú koma fram undir
rós. Jóhannes lætur Jesú sjálfan bera
hann í mál. Þarna beitir Jóhannes
aðferð, sem ekki var grískum rithöf-
undum ókunn — og þeim sagnaritur-
um, sem hann er líkastur. Jóhannes
kemur á framfæri upplýsingum um
eðli Jesú, með orðum Jesú sjálfs. Oft
þarf þó að lesa þau með það í huga,
að hér er túlkun Jóhannesar á ferð,
stundum sett fram á máli guðfræðinn-
ar, og kynni að hafa látið ankannalega
í eyrum þeirra, sem Jesús umgekkst.
Aftur á móti skyldum vér varast að
ganga fram hjá þeim í viðleitni vorri
til þess að komast til skilnings á Jesú.
Þvert á móti eru þau niðurstaða hins
vitrasta manns, sem margt lengi hafð'
velt fyrir sér minnisstæðum orðum
Jesú og verkum. i dæminu hér að
ofan er Jóhannes, svo sem oft endra-
nær, að taka af öll tvímæli um það.
sem lesa má milli línanna í hinun1
guðspjöllunum. En sú dul, sem hia
síðarnefndu sveipa þessa hluti, endur-
speglar mjög líklega leyndina, sert1
hvíldi yfir Jesú og vér hljótum að álíta
að hafi einkennt hann.
Nokkur vel vottfest ummæli svip*a
að nokkru hulunni af þessari leynd-
Þannig fer það naumast framhjá oss,
að Jesús fann þunga verkefnis sías
hvíla svo á herðum sér, að honut11
hélt við að sligast: „Ég er kominn t'1
að varpa eldi á jörðina, og hversu vilð'
ég að hann væri þegar kveiktur. Skíh1
verð ég að skírast, og hversu angistat'
fullur er ég, þangað til henni er lok'
ið.“24) Þrátt fyrir það, hve fús haPn
var að umgangast annað fólk, vafð
erindi hans til þess að stía honua1
frá öðrum. Ekki að undra, þótt ein*
manaleikinn í daufheyrðu mannfélag1
hafi stundum orðið óbærilegur: „Ó, ÞJ
vantrúa kynslóð, hversu lengi á ég
vera hjá yður? Hversu lengi á ég ^
umbera yður?“2B)
En svo sér í sólskinsblett í heið'-
„Enginn gjörþekkir soninn nema fa^'
irinn, og eigi heldur gjörþekkir nokkUr
föðurinn nema sonurinn."20) í Jóhanf1'
esarguðspjalli er unnið guðfræðileð3
úr þessu stefi gagnkvæmrar „þekk'
ingar“ föður og sonar. Og í því e<
sannarlega mikil guðfræði fólgin.
sjálf ummælin, eins og ég tilfæri Þa°
samkvæmt Matteusi (ögn öðruvísi o$'
uð hjá Lúkasi), eru ekki guðfrasÞ1,
66