Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 32

varla hægt að gera við þessu, en þó
mætti a. m. k. vara stúdenta við.
Síðan spurði hann: ,,Er þetta satt?“
Ég svaraði: „Ég er kristniboði, og frá
því sagði ég, þegar ég kom hingað og
lét innrita mig.“
„Já en eruð þér að reka áróður
meðal stúdentanna?“ Aili leikur sam-
talið og segir þessi orð með heldur
hranalegum myndugleik.
„Það fer eítir því, hvað þér eigið
við með áróðri. Ég hef enga trú á, að
Jesús þurfi á áróðri að halda eins og
þeim, sem beitt er til að selja alls
kyns varning. Hann rekur sjálfur sitt
erindi. En ég er kristniboði og verð
það, hvar sem ég er.“
Þá sagði hann, eins og dálítið tor-
trygginn: „Nú, hvernig farið þér þá
að?“
„Ja, í fyrsta lagi — bið ég fyrir
ykkur öllum.“
„Nú, biðja megið þér eins mikið
og þér kærið yður um.“ Og hvað fleira
gerið þér?“
„Ég reyni að lifa á þann hátt, sem
ég tel, að Jesús muni kjósa.“
„Nú, við því er ekkert að segja.
Hvað fleira?"
„Ég segi álit mitt af fullri hrein-
skilni þeim, sem heyra vilja."
„Já,“ sagði hann, — og nú verður
Aili nokkru mildari í máli, „við slíku
er eiginlega ekki heldur neitt að
segja.“
Svo varð hann dálítið spozkur og
sagði: Já, og hefur yður svo orðið
eitthvað ágengt?"
„Ég veit ekki, hvað þér teljið árang-
ur, en ég trúi því, að hafi mér tekizt
að segja einhverjum frá því, að Jesús
hafi dáið fyrir syndir vorar og sætt
30
oss við hinn himneska föður, að vér
eigum fulla fyrirgefning í blóði hans
og séum þess vegna börn Guðs, þá
hafi ég gert það, sem mér bar, og
hinn beri ábyrgð á því, hversu hanh
metur boðskapinn.“
Það verður nokkurt hlé á sögunni-
Síðan er haldið áfram eins og í þung'
um þönkum.
— Þá sagði hann: „Við því er eigin-
lega ekkert að segja. En — hvernið
hefur yður gengið?"
„Guð veit, hvað býr í hjarta manns,
en hafi mér tekizt að koma boðskapn'
um til skila, þá er tilganginum náð.‘
Þá svaraði hann, — og enn mildast
rómur Ailiar: „Já, en gætuð þér ekk'
lofað því að byrja ekki slíkar samræð'
ur við stúdentana hér'-’“
„Að jafnaði geri ég það ekki, vegn^
þess að það er ekki hyggilegt. Þeif
byrja næstum alltaf sjálfir að spyrja-
En gefi Guð mér vísbendingu um, a$
ég skuli byrja, þá byrja ég, hvort sem
yður líkar betur eða verr.“
„Já, það er nú svo, að fjárhagur okk'
ar er hörmulega bágborinn. Við erum
afar háðir Gyðingum í Ameríku, °9
komist þeir að því einhvern daginn'
að kristniboði sé í háskólanum oð
starfi meðal stúdentanna, þá þurf'
um við ekki að vænta frekari fjár'
muna frá Ameríku. Og hvað eigu^
við þá að taka til bragðs. En,“
sagði hann, „ég vona, hvað sem öðrtJ
líður, að við verðum vinir áfram.“
Hin fræga bók um Dagsbrún
í hvert sinn, sem ég kom til han5
seinna meir með ritgerð mína,
J