Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 17

Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 17
hræra upp í samviskunni og svipta burt áhyggjuleysi sakleysisins. Það vill dálitla ögn af eilífðinni. En þó ekki svo mikið, að hún valdi óþarfa umróti í sál- inni eða valdi stefnubreytingu að marki. Og það er einmitt þessi eilífð- arögn, sem sviptir það sálarró. Sá, sem sífellt slær úr og í, vafrar aftur og fram milli Guðs og heims, vill bera kápuna á báðum öxlum, vera Ijóssins barn að hluta og þessa heims barn að hluta, sá maður er sem dæmdur til að vera óhamingjusamur. Eitt er nú það, að hann getur ekki lengur elskað, hatað, skemmt sér eða snuðað af öllu hjarta, því að innra nístir þessi áleitna spurning: „Hvar stendur þú og hverj- um augum lítur Guð allt bramboltið Þitt? Er það ekki hégóminn einber?“ Annað er hitt, að hann getur ekki verið heill í bæninni heldur eða fengið að kynnast algleymi samfélagsins við Guð eða smakka frið eilífðarinnar. Til Þess heldur hann of fast í veraldar- vafstrið. Meðan hann biður, er hann með hugann við verkið, sem hann ætl- ar að fara að vinna, áhyggjurnar af viðskiptunum herja á eða fundurinn, sem hann þarf að sækja það kvöldið. Svolítið af Guði og svolítið af eilífð- inni — slíkt kann ekki góðri lukku að stýra, því að þá fer eitthvað úr lagi innra með mönnum, byrjar að naga °9 angra — og veldur eirðarleysi og óró. Ef við erum þannig aðeins hálf- kristin, hættir okkur til að öfunda þann náunga, sem er rakinn guðleysingi. Hann hefur nefnilega enga samvisku af Því að níða skóinn niður af óæskileg- um keppinaut. Hann hugsar ekki par um ástand bræðra okkar í austri, hugsar ekkert um hvernig hjálpa megi öðrum mönnum, hirðir ekkert um að láta þeim tíma eða fjármuni í té. Hann getur hórast og svikið undan skatti, án þess það kvelji samvisku hans telj- andi. En við, hinir hálf-kristnu, meg- um aftur á móti búa við hömlur og höft, auk vondrar samvisku. Við meg- um ekki lengur vera stórsyndarar, en við erum ekki heldur neinir dýrlingar, sem hafa fengið gleðina yfir friði við Guð í skiptum fyrir syndina. Við búum yfir hvorugu, — og í því er synd okkar fólgin. Hinir miklu guðfræðingar miðalda sögðu, að hálfkristni leiddi ætíð til hryggðar (acedia). Þeir töldu, að þegar við værum þunglynd, stafaði það af þessum tvíveðrungi í hjartanu. Aðeins þeir, sem heilir eru og óskiptir í af- stöðu sinni, fá notið gleði og ham- ingju. Þeir einir hafa nefnilega skýrt mark fyrir augum. Þeir eiga sér enda frelsara, sem gefst þeim allur og ó- skiptur. Þeim, sem óskar aðeins eftir svolitlu af Guði, verður hann hömiur, haft, sársauki. En sá, sem óskar eftir Guði af öllu hjarta, kemst að raun um, að Guð einn er uppspretta kraftarins, sem gefur manninum frelsi og dug. Hann fær að reyna, að fylgdin við Guð fær manninum mestrar gleði undir sól- unni, vegna þess að hann leysir líf mannsins frá öllu því, sem freistar, glepur og kvelur hina hálfvolgu, já, hrekur þá til og frá. Ef nokkur er sá, sem berst við drunga og deyfð, þreytu og þunglyndi, þá spyrji hann sjálfan sig, hvort ástæðan kunni ekki að vera tvíátta hugur, skipt hjarta. 15
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.