Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 19

,,hata“, líkt og þegar sett er af stað
sírena, til þess að gefa til kynna yfir-
vofandi hættu.
Og það er einmitt þetta, sem Jesús
gerir hér: hann hringir viðvörunar-
bjöllu, til þess að vekja athygli okkar
á yfirvofandi hættu. Hann segir:
,,Reyndu að rannsaka líf þitt, sjálfan
Þig og sambönd þín, í því skyni að at-
huga, hvað færir þig nær mér og hvað
skilur þig frá mér. Þessi sjálfsprófun
mun koma þér á óvart. Þú heldur
kannski, að það sem almennt er kallað
,,synd“ standi í veginum íyrir því, að
Þú getir orðið sannur lærisveinn. Þú
heldur sjálfsagt, að það sem hindrar
þig sé þetta meira og minna siðleysi
lífsins, dálítil leti, dálítil geðvonska,
dálítil neyðarlygi, dálítil tilfyndni og
dálítið kærleiksleysi. Þú ert ef til vill
samviskusamur maður og á verði fyrir
slíkum smámunum. Og máske þú lifir
eftir reglunni: ,,Gjör rétt og óttast eng-
an“? En sérðu ekki, að í stað þsss að
ráðast beint framan að siðíerði þínu,
gerir djöfullinn árás á þig aftan frá,
þaðan sem þú átt þér síst ills von“?
Hverjum okkar myndi t. d. detta í
bug, að djöfullinn notaði ástina, sem
ég þer í brjósti til barnsins míns, til
þess að stía mér og Guði í sundur?
Já, ykkur misheyrðist ekki. Ég segi
°g skrifa ástina, sem ég ber í brjósti
til barnsins míns. Og samt geri ég mér
alveg grein fyrir andmælunum, sem
nú eru komin fram á varir ykkar, kæru
tilheyrendur. Vitanlega vildum við
svara sem svo: „Barnið mitt er gjöf frá
Guði. Ást mín á barninu er eðlilegur
°g sjálfsagður hlutur. Og réttur. Það
getur ekki verið, að hún skilji mig frá
Guði.“
Þetta hljómar vel og trúlega. En það
er bara ekki svona einfalt. Hvernig
elska ég eiginlega barnið mitt? (Og
eins mætti auðvitað spyrja: Hvernig
elska ég eiginlega konu mína, mann-
inn minn eða vin minn?). Kannski
elska ég barnið mitt fyrst og fremst
á eigingjarnan hátt. Ég gæli við það,
og það hefur í sig og á. En leiði ég
nokkurn tíma hugann að andlegu lífi
þess, sálarheill þess? Hefi ég búið
það undir að mæta synd, þjáningu og
dauða? Hefi ég lagt það í faðm þess
drottins, sem heldur í hönd þess og
leiðir það í gegnum hinn dimma dal?
Fel ég barnið mitt daglega honum á
hendur, í bænum mínum og hugsun-
um, sem hefur gefið mér það, trúað
mér fyrir því?
Með því að svara þessu hreinskiln-
islega, kemst ég fljótlega að því, hvort
elskan til barnsins míns færir mig nær
Guði eða dregur mig burt frá honum.
Hugsum okkur t. d. móður, sem að-
eins þykir vænt um barn sitt á þennan
gælandi, frumstæða hátt, sem nefndur
er móðurhvöt. Missi hún barn sitt, t. d. í
umferðarslysi, mun hún mótmæla slíku
„óréttlæti" og stynja: „Hvernig getur
hinn svokallaði kærleikans Guð leyft
þetta“? Sá, sem þannig hugsar, hefur
elskað barn sitt meira en Guð. Það er
vitanlega skiljanlegt, frá mannlegu
sjónarmiði séð. Hver dirfist hér að
áfellast eða dæmal? En sá, sem dag
hvern þiggur barn sitt af Guði, felur
það honum á hendur allar stundir og
á enga ósk heitari en þá, að það rati
réttan veg og eignist þann frið, sem
heimurinn getur hvorki gefið né tekið
burt, það foreldri mun finna nálægð
Guðs og huggun hljóta á stund sorg-
17