Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 45

Sa9t einlægir og frómlundaöir menn,
karlar og konur. En þeir eru afvega-
•eiddir. Takið þeim með kurteisi og
vinsemd, þegar þeir knýja dyra og
bjóða rit sín til sölu og vilja ræða mál
sín- Og sýnið þeim kristilega hjálp-
semi, ef þeir eru einhvers þurfandi.
En rökræður við þá um trúmál eru
aiveg tilgangslausar. Þeir hamra að-
e'ns á sundurlausum tilvitnunum í
Biblíuna og slagorðum, sem engin
rök bíta. Þess vegna er eðlilegast að
vísa þessum óboðnu og stundum
nokkuð áleitnu og þráu gestum á dyr,
kurteislega og einarðlega. Því að þótt
orðalag þeirra kunni í fljótu bragði
að virðast biblíulegt og kristilegt, þa
er óhætt að fullyrða, að það er ekki
jesús Kristur, Guðs sonur, frelsari
mannanna, sem þeir boða, það er ekki
Guðs hjálpræðisorð, sem þeir flytja,
heldur hafa þeir „snúið sér að ævin-
týrum“ (2. Tím., 4, 4).
Endurprentað með leyfi höfundar.
Sitt lítið af hverju
Jesús sér allt þetta fólk safnast um sig. Við erum þarna líka, þú og ég.
Og hann sér, að fólkið er óglatt og friðlaust. Hví þá? Af þvi hu9ur'nn ®r
svo margskiptur. Þetta fólk vill sitt lítið af hverju. T. d. svolitið af Guði. ug
Þessi svolitla guðhræðsla er nóg til að hræra upp i samviskunni og svip a
burt áhyggjuleysi sakleysisins. Það vill dálitla ögn af eilífðinm. n o e
svo mikið, að hún valdi óþarfa umróti í sálinni eða valdi stefnuorey ingu
að marki. Og það er einmitt þessi eilífðarögn, sem sviptir þa sa arro.
Sá, sem sífellt slær úr og í, vafrar aftur og fram milli Guðs og heims, vil
bera kápuna á báðum öxlum, vera Ijóssins barn að hluta og þessa heims
barn að hluta, sá maður er sem dæmdur til að vera ohamingjusamur. i
er nú það, að hann getur ekki lengur elskað, hatað, skemmt ser eða
snuðað af öllu hjarta, því að innra nístir þessi áleitna spurmng. „Hvar
stendur þú og hverjum augum lítur Guð allt bramboltið þitt? Er þa e
hégóminn einber?" Annað er hitt, að hann getur ekki verið heill i bæninm
heldur eða fengið að kynnast algleymi samfélagsins við Guð eða sma a
friö eilífðarinnar. Til þess heldur hann of fast í veraldarvafstrið. Meðan
hann biður, er hann með hugann við verkið, sem hann ætlar að fara að
vinna, áhyggjurnar af viðskiptunum herja á eða funaurinn, sem hann
Þarf að sækja það kvöldið. Svolítið af Guði og svolítið af eilífðinm —
— slíkt kann ekki góðri lukku að stýra, því að þá fer eitthvað ur lagi
'nnra með mönnum, byrjar að naga og angra — og veldur eirðarleysi
og óró.
Sjá bls. 12. Dæmisagan um kostnaðinn.
43