Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 25

ig framandi í heimi feðra sinna og ó-
kunnug Talmúð.
Elzta systirin vann í verzlun, sem
þau áttu, til þess að faðir hennar hefði
tóm til Talmúðrannsókna sinna.
— Þurfti hann þá ekkert að vinna
annað?
—Ég býst við, að hann hafi eitthvað
komið að verzluninni, en það voru
einkum kona hans og þessi dóttir, sem
önnuðust hana. Það er nú svo, að því,
er segir í Talmúð, að annist konan
dagleg störf og sjái til þess, að maður
hennar geti helgað sig Talmúðlær-
dómi, þá má hún vænta þess að fá að
sitja á skemli við fætur hans á himn-
um.
Þau voru mér ákaflega góð, og
heimilið var með góðum brag.
Augu Esterar og samræður á vegi
Annars voru stúdentarnir við háskól-
ann heldur hlédrægir við Aili, einkum
þó stúlkurnar. Piltarnir voru öllu kjark-
aðri og fóru smátt og smátt að spyrja
eins og annars. Eitt virtist þó einkum
vekja furðu þeirra. Sá, sem tekið hafði
að sér að kenna henni hebresku sagði
vi3 hana: „Hvernig geturðu verið með
Ester? “ Hún spurði, hvað hann ætti
við. Hann svaraði: ,,Ég get ekki horft
i augu hennar. Þau eru svo hræðileg,
að mér verður illt, þegar ég lít á hana.“
— Eins var um hina. Þeir gátu ekki
skilið, segir Aili, að okkur kom svona
vel saman.
Það var alllöng leið frá Scopus-
fjalli niður I borgina. Flestir stúdent-
amir fóru á milli í strætisvagni, en ég
gekk oft alla leiðina, og sumir piltarn-
ir sömuleiðis. Þegar þeir sáu mig
ganga þar eina, fóru þeir að slást í
för með mér og spyrja mig, hvers
vegna ég væri þar við nám. Og ég
sagði þeim umbúðalaust, að ég ætlaði
að gerast kristniboði. Því væri ég að
læra. Og þá fóru þeir allir að spyrja
mig spjörunum úr — um trú mína.
Þannig kom það alveg af sjálfu sér,
að ég gat talað við þá um Jesúm og
það, sem hann gerði. En þeir rákust
alltaf á sama þröskuld: Tækju þeir á
móti Jesú, var það eins konar afneit-
un eigin þjóðar. Og hvernig áttu þeir
að geta afneitað þjóð sinni, sem
kristnir menn höfðu leikið svo hörmu-
lega og ofsótt fyrr og síðar.
Áhugasamastir voru trúuðu stúdent-
arnir. Þeir höfðu flestir lesið Nýja
testamentið, enda komnir frá Evrópu.
Þeir voru kunnugir því, en sumir við-
urkenndu reyndar, að svo langt væri
síðan þeir lásu það, að þeim veitti
ekki af að lesa það að nýju til að geta
tekið þátt í samræðunum.
Til Betlehem ríðandi á ösnu
— Fyrstu mánuðina bjó ég hjá Hildu
Anderson, eins og ég sagði, en þar
kom, að mig langaði að búa meðal
Gyðinga. Ég frétti af gistihúsi, sem
eldri gyðingahjón ráku. Þar var þá
meðal gesta roskin, ensk kona, sem
ætlaði sér að læra hebresku, til þess
að geta þýtt Gamla testamentið á mál
einhvers lítils ættflokks í Egyptalandi.
Hjá því fólki hugðist hún gerast kristni-
boði. Og þessi kona tók mig stundum
með sér í fjallgöngur. Hún var komin
23