Kirkjuritið - 01.04.1977, Blaðsíða 20

arinnar. Það foreldri hefur nefnilega
ekki aðeins veitt barni sínu innantóma
væntumþykju, heldur elskað það „í
drottni,11 unnað því frammi fyrir augliti
Guðs. Hvað er athugavert við ást og
umhyggju foreldra, sem afla fæðis og
klæðis handa börnum sínum og koma
þeim til mennta, kannski með því að
leggja á sig þungar byrðar og færa
miklar fórnir? Maðurinn lifir ekki af
brauði einu saman. Þetta fólk gleymir
svo oft sálarheill barna sinna.
Ungur maður, sem framdi sjálfs-
morð, skrifaði mér þessar línur: ,,Þú
ert sá eini, sem ég ætla að segja frá
áformi mínu. Seg þú foreldrum mín-
um frá því. Þau verða furðu lostin.
Þau þekktu mig aldrei, þrátt fyrir alla
umhyggju sína. Þeim finnst ég vera
sólargeislinn þeirra, þegar ég háma í
mig uppáhaldsmatinn minn, sem
mamma býr til af svo mikilli list og
natni. Þeim finnst þau hafa fætt mig,
en ég svelt. Þau bjuggu mér heimili,
fannst þeim, en ég var í rauninni heim-
ilislaus."
Og hvað segir ungi maðurinn í kvik-
myndinni „Því að þeir vita ekki hvað
þeir gjöra“ (orðin eru lögð í munn
James Dean, leikaranum unga, sem
dó allt of fljótt)? í myndinni kynnumst
við foreldrum, sem sjá ungum syni
sínum fyrir öllum hugsanlegum þæg-
indum og leggja sig mjög fram um að
komast að því, hvað þau geta gert og
lagt af mörkum, til þess að auka lík-
amlegan þroska hans og búa hann
sem best undir lífið. En þau hafa ekki
hugmynd um hvað það er, sem á hug
hans allan. Og loks þegar hann léttir
á hjarta sinu og færir í tal við þau
hugarvíl sitt og allar ósvöruðu spurn-
ingarnar, sem á hann herja, þá segir
faðir hans við hann: „Bíddu bara hæg-
ur, eftir 10 ár eða svo verður þetta
allt liðið hjá. Þá horfir þetta allt öðru
vísi við þér.“ En drengurinn hrópar:
„Ég vil vita svarið núna! Og nú, þegar
ég þarfnast þess mest, getið þið ekki
svarað mér. Þrátt fyrir alla umhyggju
ykkar, bregðist þið mér. Og þegar ég
er hjálparþurfi, þegar ég örvænti, þá
getið þið bókstaflega ekkert látið mér
í té.“ í þessum töluðum orðum, ræðst
hann að föður sínum og verður honum
að bana; hverfur við svo búið á braut.
Eiga þessir foreldrar, þessar önnum
köfnu fyrirvinnur, nokkurn raunveru-
legan kærleika til? Eru þeir ekki að-
eins að fá móður- og föðurtilfinning-
um sínum útrás? Eru þeir ekki að
skilja þá eftir eina og yfirgefna, sem
þeim er trúað fyrir? Eru þeir ekki að
ala upp sjálfsmorðingja og andlega
umrenninga? Og svo þegar ólánið
dynur yfir (þótt ekki gangi það nú ætíð
svona langt, Guði sé lof), þá koma
þeir öldungis forviða fyrir réttinn og
segja: „Ég dró við mig mat, hætti að
reykja og sat heima í sumarleyfunum
hans vegna. Ég var eins og fugla-
hræða til fara, til þess að hann gæti
stundað námið af alefli. En hugur og
hjarta barnsins míns var mér óskrifað
blað; ég þekkti hann aldrei í raun og
veru.“
Þetta er aðeins lítið dæmi um það,
hvernig djöfullinn spúir eitri í dýrmæt-
ustu gjafir Guðs, hversu hann getur
spillt sambandi okkar við þá, sem við
elskum mest og notað það, sem ætti
að færa okkur nær Guði til þess að
hrekja okkur í burtu frá honum. Til er
kærleikur og fórnfýsi, sem firrir okkur
18